رقابت در صنعت بانکداری همانند سایر صنایع، به منظور افزایش کارایی و حداکثرسازی رفاه اجتماعی ضروری است. اما این نکته را نبایستی فراموش کرد که بخش بانکداری ویژگی های خاصی دارد که اهمیت ویژه ای برای آن در اقتصاد پدید آورده و آن را از سایر صنایع متمایز نموده است. به عنوان مثال می توان به در هم تنیدگی شدید این بخش از اقتصاد با بخش های حقیقی آن اشاره کرد. امروزه تقریباً هیچ صنعت و خدمتی را نمی توان مشاهده کرد که به موسسات مالی و به ویژه بانک ها وابسته نباشد. در ادبیات موضوع ثبات مالی و بانکی، تأثیر رقابت بر ثبات بانک ها بسیار محل مباحثات و مناقشات فراوان قرار گرفته است. عده ای معتقدند افزایش رقابت منجر به بی ثباتی مالی خواهد شد و دیدگاه رقابت – شکنندگی را پدید آوردند و عده ای دیگر که دیدگاه رقابت – ثبات را شکل داده اند، معتقدند که رقابت نه تنها ثبات را کاهش نخواهد داد، بلکه آن را خواهد افزود. به منظور بررسی تأثیر رقابت در صنعت بانکداری ایران بر ثبات بانک ها، از یک مدل داده های تابلویی با در نظر گرفتن 18 بانک فعال در صنعت بانکداری ایران در تمام دوره 1384 – 1390 استفاده شده است. در مدل تحقیق برگرفته از مدل برگر و همکاران (2008) از شاخص z (نماینده ثبات بانکی) به عنوان متغیر وابسته و از متغیرهای hhi (نماینده رقابت)، مجذور hhi و تعدادی متغیر کنترل در سطح بانک و در سطح کلان اقتصادی به عنوان متغیرهای مستقل استفاده شده است. نتایج برآمده از مجموعه مدل ها نشان می دهد با افزایش رقابت طی دوره مورد بررسی به تدریج از ثبات بانک ها کاسته شده است. لذا دیدگاه رقابت – شکنندگی به تأیید می رسد. همچنین افزایش نسبت وام به دارایی، کل دارایی و آزادی اقتصادی ثبات بانک ها را کاهش و افزایش نسبت سوددهی و رشد اقتصادی ثبات بانک ها را افزایش می دهد.