پژوهش حاضر با هدف مقایسه بلوغ عاطفی و تمایزیافتگی خود در دانشجویان متمایل به ازدواج و ازدواج گریز است که به روش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای انجام گرفت. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان پسر و دختر دانشگاه پیام نور جهرم در سال تحصیلی1393-1392بود، نمونه مورد بررسی271دانشجوبود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه بلوغ عاطفی (سینگ و بهارگاوا،1990) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود (اسکورون و اسمیت،2003 ) و پرسشنامه رغبت سنج ازدواج (حیدری، مظاهری و پوراعتماد،1383)بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفادهtمستقل انجام شد.نتایج نشان داد که عدم ثبات عاطفی و بازگشت عاطفی در دانشجویان متمایل به ازدواج نسبت به دانشجویان ازدواج گریز بالاتر است و ناسازگاری اجتماعی در دانشجویان ازدواج گریز بالاتر است. اما درابعاد فروپاشی شخصیت و فقدان استقلال دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد.همچنین درابعاد تمایزیافتگی خود، واکنش پذیری هیجانی و آمیختگی با دیگران در متمایل به ازدواج ها بالاتر بود.جدایی عاطفی در ازدواج گریزها بالاتربود.اما در بعد موقعیت من هر دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد.میانگین نمرات بلوغ عاطفی در دخترهابه طور معناداری بالاتر از پسرها بود ومیانگین نمرات تمایزیافتگی خود در پسرهابه طور معناداری بالاتر از دخترها بود.نتایج کلی نشان داد بین میانگین های افراد متمایل به ازدواج و ازدواج گریزدر بلوغ عاطفی و تمایزیافتگی خود تفاوت معناداری وجود دارد.