ایذه بعد از فتح توسط مسلمین(17 هـ.ق) جزء ولایت بصره به حساب آمد و تا زمان ضعف خلافت عباسی زیر نظر خلفا اداره می شد. از قرن چهارم به بعد که حکومت های مستقل ونیمه مستقل در ایران سر برآوردند، موردتوجه این حکومت ها از جمله، آل زیار، آل بویه و سلجوقیان قرار گرفت، در سال 550 هـ ق که حکومت اتابکان لربزرگ در این منطقه تاسیس شد، و ایذه را به عنوان مرکز قدرت خود انتخاب نمودند دچار تغییرات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی فراوانی شد؛ به این صورت در این زمان، دوران طلایی حیات خویش را سپری کرد،اما بعد از سقوط این سلسله(827 هـ.ق)، تا روی کار آمدن صفویان درایران، ایذه در نتیجه ی نزاع و درگیری های قبایل و طوایف رو به انحطاط و زوال رفت، و زندگی نیمه کوچ نشین آنان بر زندگی یکجانشینی غالب گردید. سرانجام ایل بختیاری در نواحی لربزرگ که به بختیاری معروف شد، به قدرت رسیدند و ایذه یکی از مهمترین مراکز قشلاق نشین ایل و در مسیر کوچ ییلاقی آنان قرار داشت. که در جریان مستقیم حوادث واتفاقات ایل بختیاری قرار گرفته و دچار تغییر وتحولات مختلفی گشت. هدف این تحقیق روشن ساختن سیر تکوین تداوم وتغییر شهر ایذه از ورود اسلام تا پایان اقتدارخوانین بختیاری است.