این پژوهش به بررسی سیر تحول چهره نگاری در هشت مکتب جداگانه از مغول تا صفوی می پردازد. نگارگری ایرانی در مسیر تحول خویش علاوه بر عوامل دینی ومذهبی از عوامل سیاسی زمانه خویش نیز متاثر بوده است. این پژوهش به بررسی تاثیرات منع تصویر چهره ی انسان در اسلام بر سیر تحول چهره نگاری می پردازد واینکه چگونه نگارگر ایرانی با توجه به این دستورات مذهبی ،جهانبینی و زیبایی شناسی خاص خود را می یابد.این پژوهش به عواملی که موثر بر معیارهای زیبایی در چهره های انسانی بوده است می پردازد و اینکه تلاشهای نگارگران چگونه با این محدودیت ها به نوعی سمبولیسم و چهره نگاری آرمانی منتهی شده است.موضوع بحث در این پژوهش چگونگی تاثیر و تاثر نگارگری ایران از این عوامل است و فرض نخست آن است که در هر دوره با اثر پذیری از فرهنگ مهاجم ،به تدریج چهره نگاری ها،هویت بارز و اصیل خود را باز می یابند.این پدیده بارها رخ داده و بیانگر چگونگی مواجهه هنرمندان با عوامل خارجی و تحولات اجتماعی می باشد. هنرمند نگارگر ایرانی تصویر انسان را به عنوان نمونه های آرمانی خویش از زیبایی ارائه می نماید.هر چند این چهره های زیبا گاهی هویت بیگانه می یابند ولی نمونه هایی از هویت کاملا ایرانی وجود و بروز یافته است.