حکم نمازمسافر از احکام مسلم اسلام است و یکی از مسائلی که اثر عمیقی برآن می گذارد و موجب تغییر در کمیت آن می شود، سفر است که قصرنماز مسافر مکلف را به دنبال می آورد. در این راستا آن چه که باعث واکاوی مجدد بحث شده است این است که پیمودن راه، موجب قصروکوتاه شدن نماز می شود، یا مشقت و سختی که در اثر سفر حاصل می گردد، که بنابر نظر اول صرف پیمودن راه به مقدار معین موجب شکسته شدن نماز می باشد و وسائل پیشرفته امروزی اثری در قصر یا عدم قصر نماز نخواهد داشت، اما بنابر نظر ی که عسرو سختی مسافر را ملاک قصر و شکسته شدن نماز می داند، وسائل حمل و نقل امروزی می تواند بر شکسته شدن یا شکسته نشدن نماز اثر بسزایی بگذارد و همچنین در تبیین حکم وطن بنا به سهولت وکثرت سفر و هجرت می طلبد که حکم وطن بازنگری و مبین گردد؛ بنابراین ، آن چه لازم و ضروری می نماید بررسی ادله وملاک های احگام وطن ونماز مسافر از دیدگاه فقهای امامیه در این زمینه می باشد. در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی به این نتیجه می رسیم که بنابه اتفاق فقهای امامیه، موضوع در قصر نماز پیمودن مسافت هشت فرسخ تعین شده از جانب شارع می باشد و فلسفه قصر، لطف و رحمتی ازجانب خداوند تبارک و تعالی است برای مراعات حال مسافرکه درسفر دچار مشقت و سختی نگردد. همچنین فقهای امامیه با تکیه بر برخی از روایات صحیح، توطن را یک امرعرفی می دانند که نیازمند اقامت حداقل شش ماه درآغازاست، اما داشتن ملک، منزل، سایرعناوین و مفاهیم را در صدق ماهیت وطن موثر نمی دانند.