امروزه افراد برای مواجهه با تغییرات روز افزون قرن حاضر باید به گونه ای پرورش یابند تا بتوانند برای تصمیم گیری ها و حل مسائل پیچیده، راه حل های خلاق ارائه دهند. از آنجا که بخش اعظم پرورش افراد در مدارس صورت می گیرد و کودکان بیشترین قابلیت را در یادگیری خواهند داشت و نقش آموزش و پرورش و محیط کالبدی مدارس در این امر بسیار موثر خواهد بود. به واسطه امکانات و شرایط محیط است که معلمان و مسئولان مدرسه خواهند توانست از روش ها و راه حل های نوین استفاده نمایند. در این پژوهش تلاش شده است به این پرسش پاسخ داده شود که دانش آموزان در مدرسه چگونه باید بیاموزند تا بتوانند برای زندگی در دنیای متغیر و متحول فردا آماده شوند؟ برای پاسخ گویی به این پرسش بعد از تجزیه و تحلیل مقالات و متون متعدد چنین برداشت گردید: مادامی که در مدرسه، کلاس ها همچون فضایی با نیمکت های ردیفی و پشت سر هم، راهروها طویل و تاریک و فاقد عنصر خلاق، حیاط، فضایی صرفا باز بدون هیچ گونه نوآوری باشد، کودک در آن نه تنها رشد و پرورش نمی یابد بلکه موجودی فاقد خلاقیت خواهد بود و عدول از این مسیر درسایه ی استفاده از روش های آموزش پیشرفته (آموزش یادگیرنده – محور) امکان پذیر است. لذا هدف، دست یافتن به تدابیری است تا با استفاده از آن بتوان مدرسه ابتدایی پسرانه ای برای رده سنی 12-6 سال طراحی نمود که از حالت کسالت بار خارج شده، فضایی پویا و قابل تغییر داشته و به گونه ای همسو با اهداف آموزشی یادگیرنده – محور باشد و دانش آموزان افرادی فعال، خلاق، پر شور و با انگیزه، برای آینده جامعه پرورش یابند. در آغاز پژوهش به بیان موضوع و مسئله و اهداف پرداخته می شود. سپس تعریف مفاهیم پایه ای موضوع رساله و ویژگی های آموزش یادگیرنده - محور مطرح می گردد و در ادامه معضلات و نواقص مدارس ابتدایی فعلی، بررسی و بعد از انجام مطالعات محیطی بر روی بستر طراحی و نتایج حاصل از فصول گذشته، راهکارهای معماری برای تحقق استفاده از روش آموزشی یادگیرنده - محور در مدرسه ابتدایی پیشنهاد می شود و نهایتا بر اساس این راهکارها و ابعاد فیزیکی مورد نیاز، روند طراحی پیش گرفته می شود و طرح مورد نظر ارائه می گردد.