شهرها به مثابه موجودات زنده ای هستند که برای ادامه حیات به سرزندگی و نشاط نیازمندند، سرزندگی فضاهای شهری مبتنی برحضور مردم درشهر است و در این میان خیابان های شهری به دلیل ویژگی های خود درایجاد تعاملات اجتماعی و تحریک اقتصادی نواحی پیرامونی و نیز به عنوان پهنه های چندعملکردی که دامنه گسترده ای از فعالیت ها را دربرمیگرند ازاهمیت ویژه ای برخوردار می باشند، پژوهش حاضر به همین منظور و با هدف اصلی شناخت و بررسی عوامل موثر بر شکل-گیری خیابان های قابل زندگی انجام گرفته است. برای تعریف مفهوم خیابان های قابل زندگی و سرزندگی از نظریات افراد با رویکردهای مختلفی چون جین جیکوبز، دونالد اپلیارد و فرانسیس تیبالدز(با رویکرد اجتماعی)، کریستوفر الکساندر و گوردون کالن(با رویکرد ادراک فضایی و بصری)، سیریل پامیر(با رویکرد اقتصادی) استفاده شده است. همچنین دو نمونه از خیابان های قابل زندگی در دنیا به همراه ویژگی های آنها به عنوان تجارب عملی کشورهای دیگر آورده شده است. خیابان آیت تهران(از میدان هفت حوض تا بزرگراه رسالت) به عنوان نمونه موردی این تحقیق انتخاب شده و معیار های خیابان قابل زندگی برای آن بررسی گردیده اند. روش کار در این تحقیق به اینگونه بوده است که برای بررسی و مطابقت شاخص های خیابان های قابل زندگی با خیابان مورد مطالعه، تعداد 140 پرسشنامه به طور مساوی توسط عابرین پیاده و کاسبان این خیابان پر شده اند، همچنین با 6 نفر از اساتید دانشگاهی و مدیران شهری درباره سرزندگی خیابان ها مصاحبه انجام شده است. پس از تحلیل داده های بدست آمده توسط نرم افزار و انجام آزمون همبستگی پیرسون، نتیجه فرضیات تحقیق این شد که بین تمامی ابعاد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی یک خیابان و سرزندگی آن رابطه معناداری وجود دارد. یافته ها نشان داد که از نظر عابرین و کاسبان و نیز افراد مصاحبه شونده ابعاد اجتماعی نسبت به دیگر ابعاد مهم تر و موثرتر شناخته شده اند. بدین مفهوم که تقویت عرصه های اجتماعی، سرزندگی یک خیابان را افزایش می-دهد.