قرارداد توسعه میدان درود یکی از قراردادهای بیع متقابل نسل اول است که در سال 1377 میان شرکت ملی نفت ایران و شرکت های نفتی الف (elf) و آجیپ (agip) منعقد گردید. هدف از این قرارداد افزایش تولید میدان از 140 هزار بشکه به 220 هزار بشکه در روز بود. در این مقاله برنامه تولید پیشنهادی شرکت الف برای سالهای 2024-2000 با مسیر بهینه تولید نفت از میدان درود مقایسه شده است. مسیر بهینه تولید نفت از میدان درود در چارچوب یک مدل بهینه سازی پویای تصادفی استخراج گردید. این مسئله با روش تکرار تابع ارزش معادله بلمن و گسسته سازی متغیر حالت حل شده است. نتایج این مطالعه نشان می دهد مسیر بهینه تولید روزانه نفت در هیچ یک از سناریوها با تولید پیشنهادی شرکت الف در چارچوب قرارداد بیع متقابل یکسان نیست و تولید انباشتی برنامه پیشنهادی شرکت الف بین 107 تا 360 میلیون بشکه کمتر از تولید بهینه است. لذا بر اساس نتایج این مقاله، چارچوب قراردادهای بیع متقابل نسل اول از جمله قرارداد بیع متقابل میدان درود بگونه ای است که در تولید بهینه از میدان اختلال ایجاد می نماید. دو دلیل اصلی انحراف تولید، انعطاف ناپذیری و توزیع نامناسب ریسک در قراردادهای نسل اول بیع متقابل است