چکیده: این پژوهش به دنبال تدوین الگویی آموزشی مبتنی بر رویکرد نوشتن برای یادگیری(wtl) و موثر بر ارتقاء سطح یادگیری، تفکر تأملی، و بهبود مهارتهای نوشتاری دانشجویان بوده است. بدین منظور، با استفاده از طرح گروههای نامعادل با پیش آزمون و پس آزمون، 115 نفر از دانشجویان کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان امیرکبیر کرج به طور تصادفی در 3 گروه گمارده شدند: گروه آزمایشی1 (تکالیف کوتاه نوشتاری)، گروه آزمایشی2 (مقاله نویسی تحلیلی)، و گروه گواه (آموزش سنتی). تحلیل داده های حاصل از اجرای ابزارهای پژوهش (آزمون پیشرفت تحصیلی، پرسشنامه? تفکر تأملی کمبر (2000)، و آزمون مهارتهای اساسی تربیتی کالیفرنیا cbest)، در دو مرحله? پیش آزمون و پس آزمون، که قبل و بعد از ارائه? 16 جلسه آموزش اجرا شد، نتایج زیر را نشان می دهد: 1- میانگین نمره? یادگیری دانشجویان دو گروه نوشتاری، در همه? سطوح یادگیری به جز سطح به یادآوردن، بالاتر از گروه آموزش سنتی به دست آمد و میانگین گروه مقاله نویسی در سطح به کاربستن بیش از گروه تکالیف کوتاه بود. 2- میانگین نمره? تفکر تأملی دانشجویان دو گروه نوشتاری نیز در سطوح درک و فهم، تفکر بر عمل، و تفکر انتقادی بالاتر از گروه آموزش سنتی بود و میانگین گروه مقاله نویسی در سطوح تفکر بر عمل و تفکر انتقادی بالاتر از گروه تکالیف کوتاه بود. 3- همچنین، افزایش معناداری در نمره? نوشتن دانشجویان دو گروه آزمایشی، به ویژه گروه مقاله نویسی، در اغلب مهارتهای نوشتاری مشاهده شد. در مجموع، این یافته ها اثربخشی آموزش مبتنی بر نوشتن را بر ارتقاء سطح یادگیری، تفکر، و مهارتهای نوشتاری دانشجویان تایید کرد و نشان داد که مقاله نویسی تحلیلی نسبت به تکالیف کوتاه اثربخش تر است.