مقدمه: تعادل یکی از اجزای جدایی ناپذیر فعالیت های روزانه و بخش کلیدی برای عملکردهای ورزشکاران می باشد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تعادلی بر میزان تعادل ایستا و پویای دانش آموزان پسر مبتلا به کف پای صاف غیرمنعطف بود. روش ها: روش این تحقیق از نوع تجربی و طرح تحقیق از نوع نیمه تجربی به صورت پیش آزمون- پس آزمون، با یک گروه مداخله تمرینی و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق را تمام دانش آموزان پسر 11 تا 15 ساله مبتلا به کف پای صاف غیرمنعطف شهرستان قدس تشکیل می داد (31 نفر). برای اینکه افراد در دو گروه مساوی 15 نفره قرار گیرند به ناچار یکی از آنها به صورت تصادفی حذف شد و نمونه های این تحقیق که شامل 30 نفر (سن: 1/18±,13/33 قد: 7/17±,141/2 وزن: 8/05±,37/4 شاخص توده بدنی: 2/72±18/58 و طول اندام تحتانی: 5/46±76/47) بود به صورت تصادفی ساده در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای ارزیابی کف پای افراد از پدوگرافی (اثر کف پا روی کاغذ) و شاخص استاهلی استفاده شد. گروه تجربی، تمرینات تعادلی را به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت یک ساعت انجام دادند. از گروه کنترل نیز خواسته شد به جز فعالیت های روزانه، هیچ نوع فعالیت ورزشی را انجام ندهند. قبل از شروع دوره و نیز بعد از پایان دوره تمرین از هر دو گروه، تست های تعادلی که شامل تست تعادل بس برای سنجش تعادل ایستا و تست تعادل گردش ستاره برای سنجش تعادل پویا بود گرفته شد و نتایج، با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 و تحلیل کوواریانس (ancova)، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. (0/05>p) نتایج: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس، اختلاف بسیار معناداری را در پس آزمون تست های sebt و bess، بین دو گروه نشان داد. (p<0/05). توان مشاهده شده در هر دو تست نیز حاکی از قدرت بسیار بالای آزمون در رد فرض صفر بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، مشخص شد که پروتکل تمرینی اجرا شده ،توانسته است میزان تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به کف پای صاف غیرمنعطف را افزایش دهد.