چکیده: هدف از پژوهش حاضر مقایس? میزان یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان پای? پنجم دبستان مدارس هوشمند و عادی منطقه 2 شهر تهران می باشد. طرح این پژوهش از نوع علی ـ مقایسه ای بوده و جامع? آماری این تحقیق شامل تمام دانش آموزان دختر و پسر پای? پنجم دبستان منطقه 2 شهر تهران است. نمونه های این پژوهش 212 دانش آموز مدارس عادی و 212 دانش آموز مدارس هوشمند بودند. روش نمونه گیری به کار رفته در این تحقیق نمونه گیری هدفمند بود که به علت تلاش برای نزدیکی بیشتر نمونه های انتخاب شده به استانداردهای مدنظر به کار گرفته شده است. ابزار مورد استفاده پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی(mslq) پینتریچ و دی گروت بوده که در مدارس عادی و هوشمند مورد اجرا قرار گرفت. در نهایت داده های به دست آمده با آمارهای توصیفی مانند فراوانی، میانه و میانگین و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه(anova) به همراه آزمون های تعقیبی گیمزـ هوول و شفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که این آزمون های آماری نشان دادند که هیچ تفاوت معنی داری میان خودتنظیمی دانش آموزان مدارس عادی و هوشمند وجود ندارد و تنها تفاوتی درون گروهی میان دختران و پسران در هر دو گروه دانش آموزان عادی و هوشمند مشاهده شد. واژگان کلیدی: یادگیری خودتنظیمی، مدارس هوشمند، مدارس عادی