با توجه به تجربه های پربار گذشته ایران در امر مبارزه با مواد مخدر که تا کنون ناکام جدی در این امر تلقی می شود، مسئولین و دست اندرکاران امر، در ده سال اخیر با توجه به ظرفیت های قانونی موجود، رویکردی پیشگیرانه نسبت به مصرف مواد مخدر را اتخاذ نمودند که این رویکرد بدلیل ناکافی بودن ظرفیت ها، عدم استفاده از نیروهای متخصص و کارآمد، فقدان نگرشی اساسی به مسأله پیشگیری و همچنین فقدان اصلاح زیرساخت ها و هماهنگی های مورد نیاز و از همه مهمتر چند مدیریتی بودن بحث پیشگیری و تداخل وظایف در دستگاه های اجرایی، نتیجه ای به بار نداشته و فقط هدر رفتن هزینه ها را در پی داشته است. لذا اخیراً ستاد مبارزه با مواد مخدر، گام مهمی را در جهت خاتمه دادن به مشکلات برداشت و اقدام به طرح، تدوین و تصویب سند جامع پیشگیری اولیه از اعتیاد نمود. در سطح منطقه ای نیز، سران عضو در اکو نیز برای مقابله با این پدیده شوم بعضاً راهکارها و معاهداتی را در بین خود به تصویب رسانده اند که در این بین نیز دولت افغانستان بدلیل وجود محیط ناامنی در کشور خود و مشکلات سیاسی برای مقابله علمی با مصرف مواد مخدر، ضمن اتخاذ رویکرد پیشگیرانه در قوانین و مقررات کشور خود به شکلی منسجم تر، به برقراری تعامل بیشتر با کشورهای منطقه جهت فرا گیری آموزش های لازم، اقدام نموده است. در این پژوهش سعی شده تا ضمن بررسی سیاست های بکار رفته در امر پیشگیری از مصرف مواد مخدر صنعتی میزان انطباق و تأثیرگذاری سیاست جنایی افغانستان و اکو در سیاست جنایی ایران نیز مورد تبیین و بررسی قرار گیرد.