پیوستگی متن(ادوات ربط) در داستان حضرت موسی - علیه السلام- در دو سوره طه و قصص بر اساس نظریه هالیدی و حسن 1976 به کوشش: مختار عابدی پیوستگی به ابزارهای زبان شناسی در یک متن که شامل پیوستگی دستوری و واژگانی است اطلاق می شود. این ابزارها جملات را در سطح متن از نظر معنایی به یکدیگر پیوند می دهند و مناسباتی بین عناصرمتن ایجاد می کنند تا از مجموعه به هم ریخته ی جملات و عبارات متمایز گردد. از میان نظریه های مختلف زبان شناسان، هالیدی و حسن عوامل مختلفی را برای پیوستگی متن ارائه داده اند که این عوامل شامل عوامل دستوری و واژگانی است؛ عوامل دستوری خود نیز شامل جایگزینی، ارجاع، حذف و ادوات ربط می باشد. در این تحقیق پس از بررسی سیر تاریخی زبان شناسی و معرفی زبان شناسی متن و معیارهای آن، از میان عوامل دستوری عامل ادوات ربط را که شامل چهار پیوند افزایشی، سببی، عکسی و زمانی می شود بر داستان حضرت موسی - علیه السلام- در دو سوره طه و قصص بررسی و تطبیق می گردد و چگونگی پیوند این داستان را در این دو سوره با توجه به ادوات ربط و نسبت کاربرد چهار پیوند آن مشخص می کند. در این میان نوع پیوند افزایشی با بیشترین کارکرد نسبت به دیگر پیوندها نقش زیادی در پیوستگی متن داشته و از میان ابزارهای پیوند افزایشی حرف واو بیشترین کارکرد را دارد. از این حرف در پیوند بین کلمات و جملات هنگامی استفاده می شود که جامع تشابه یا تضاد بین دو طرف عطف وجود داشته باشد. از آنجایی که داستان حضرت موسی -علیه السلام- در سوره طه و قصص نبرد میان حق (حضرت موسی - علیه السلام-) و باطل (فرعون) است می توان این مضمون و درون مایه را به عنوان جامعی متضاد در نظر داشت که کل داستان را در این دو سوره به هم پیوند داده است. کلید واژه: پیوستگی متن، ادوات ربط، داستان حضرت موسی –علیه السلام- در دو سوره طه و قصص، هالیدی و حسن.