هدف از این پژوهش، بررسی نقش واسطه گری حل مساله اجتماعی در رابطه انواع خودکارآمدی (عاطفی، خلاق و اجتماعی) و خشم بود. در این راستا گروهی 390 نفری از دانشجویان دانشگاه شیراز (شامل 228 دختر و 162 پسر) به شیوه خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پنج پرسشنامه حل مساله اجتماعی (دیزریلا، نزو و میدو- الیوس، 2002)، پرسشنامه بیان حالت هیجانی و رگه شخصیتی خشم (اسپیلبرگر، 1999)، مقیاس خودکارآمدی عاطفی (کرک و شات و هینه، 2008)، مقیاس خودکارآمدی خلاق (کارووسکی، 2010) و مقیاس خودکارآمدی اجتماعی (اسمیت و بتز، 2002) استفاده شد. از همسانی درونی و تحلیل عامل برای سنجش و تعیین روایی ابزارها و از ضریب آلفای کرونباخ برای آزمون پایایی استفاده شد. به منظور تحلیل اطلاعات گردآوری شده، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر، با به کارگیری مراحل بارون و کنی (1986) استفاده گردید. نتایج تحلیل ها نشان داد که انواع خودکارآمدی قادر به پیش بینی معنادار حل مساله سازنده هستند اما تنها خودکارآمدی خلاق توانست حل مساله غیر سازنده را به نحو معنادار پیش بینی کند. ابعاد حل مساله اجتماعی نیز قادر به پیش بینی معنادار خشم بودند. همچنین نقش واسطه گری حل مساله اجتماعی بین انواع خودکارآمدی و خشم نیز تایید شد. یافته های پژوهش کاربردهای نظری و عملی برای ارتقای مهارت های حل مساله دانشجویان و کنترل خشم و پرخاشگری در آنان را در بر داشت.