چکیده: مکتب ادبی رمانتیسم در اواخر قرن هجدهم، در ادبیات ظهور کرد. از ویژگی های این مکتب، طبیعت گرایی، آرمانگرایی، آرمانشهری، فردگرایی، عشق، عاطفه و احساس، وطن گرایی، بازگشت به کودکی و غم و اندوه در نزد رمانتیک ها بود. در اواخر قرن نوزدهم و به سبب گسترش ارتباط شرق با غرب، نویسندگان و شاعران فارسی به ویژه شاعران مقاومت و پایداری از این مکتب ادبی متأثر شدند. می توان گفت این کلمه به معنای خاص خود، از زمان مشروطه آغاز شد و تا قبل از سال 1320 شاعرانی چون محمّد تقی بهار، عارف قزوینی، میرزاد? عشقی، سیّد اشرف الدین قزوینی و فرخی یزدی به سرودن آن پرداختند. در شعر نو، سرودن شعر مقاومت با نیما یوشیج آغاز شد، از سال1332- 1357 شاعران شعر مقاومت با توجّه به نابسامانی سیاسی و اجتماعی جامعه به سرودن آن پرداختند از جمله: نیما یوشیج، مهدی اخوان ثالت، احمد شاملو، سیاوش کسرایی را می توان نام برد. امّا شعر مقاومت شعری است که ناشی از ظلم و استبداد طبق? حاکم و متجاوز به حقوق مردم می باشد. از شاعران مقاومت و پایداری در زمان انقلاب و پس از آن می توان به قیصر امین پور، سیّد حسن حسینی و سیّد علی موسوی گرمارودی اشاره کرد. این شاعران در آثار خود به صورت ناخودآگاه با دیدگاهی رمانتیک به موضوعات مختلف پرداخته اند و ویژگی های رمانتی سیسم مانند، آزادی، آرمانگرایی، عشق، عاطفه و احساس، طبیعت گرایی، آرمان-شهری در آثار آنان تجلّی یافته است. به همین سبب در این پژوهش، برخی از مجموعه های، قیصر امین پور، سیّد حسن حسینی و سیّد علی موسوی گرمارودی به عنوان سرآمدان رمانتیسم مقاومت و پایداری، مورد تحلیل و بررسی قرار خواهد گرفت.