در ادیان ابراهیمی، وحی مبنای همه ی اعتقادات دینی است و از آن جهت که از محوری ترین مسائل جهان-بینی توحیدی اسلامی و آموزه های کلامی است که اساس ضرورت هدایت آسمانی و الهی و نبوتها و بعثتها را تشکیل می دهد از اهمیت بسزایی برخوردار است. مفهوم وحی برای متن قرانی مفهوم اساسی است، آن چنان که در مواضع بسیاری با همین نام به خود اشاره می کند. خداوند در قرآن به سه نوع وحی اشاره می کند، که یکی از آن سه قسم وحی رسالی است و یکی از انحاء وحی رسالی؛ وحی در حال رویا می باشد. مطابق قرآن، پیامبران بزرگی چون حضرت محمد(ص)، حضرت ابراهیم (ع) و حضرت یوسف (ع) دارای رویای صادقه ای بودند که کاشف حقیقت بوده و یا در آن دستورالعمل هایی را دریافت می کرده اند. با این حال نزول قرآن در حال رویا نبوده و همه ی آیات و سور قرآن در حالت غیر رویا نازل شده است و همچنین در روایات آمده است که رویا جزئی از نبوت است و نیز آمده است که برخی از پیامبران تنها در حال رویا وحی دریافت می کرده اند. و فریقین نیز متفقند که آغاز وحی پیامبر (ص) با رویا همراه بوده است و در خبر است رویای پیامبران وحی است. کلید واژه: رویا، وحی، الهام، اضغاث، احلام، رویای صادقه.