پژوهش حاضر ، تبیین و بررسی مفاهیم و اصطلاحات عرفانی با بسامد بالا ، در اشعار پایداری قیصر امین پور، سید حسن حسینی و مقایسه آن ها با اصطلاحات و مفاهیم عرفانی علامه حسن حسن زاده آملی است . مسأله اصلی این پژوهش بررسی جایگاه اصطلاحات عرفانی :"وحدت وجود " ، "انسان کامل " ، "معرفت نفس" ، "عشق" و " می " در اشعار شاعران نامبرده است که به روش تحلیل محتوا انجام گرفته است. حسن زاده آملی به پیروی ابن عربی و شارحان فصوص الحکم ، انسان کامل را مرتبه ی کون جامع و جامع حضرات خمس می داند و وحدت وجود را وحدت حقه ی حقیقیه ی ذاتیه می خواند که انسان کامل مظهر اتمّ آن و صاحب وحدت حقّه ی ظلیه است و خود شناسی و معرفت نفس را اقرب طرق به ماورای طبیعت و صراط مستقیم حق متعال می نامد. نتیجه ی این بررسی نشان می دهد که اشعار امین پور و حسینی با محوریت پایداری ، تا حدودی درراستای این اندیشه ها و دیدگاه ها قرار دارند ،با این تفاوت که اصطلاحات پیچیده ی عرفانی در اشعار آن ها با زبان ساده تری بیان شده اند. کلید واژه ها : وحدت وجود ، انسان کامل ، نفس ، حسن زاده آملی ، قیصر امین پور ، حسن حسینی