نقد ادبی به معنی مطالعه، تحلیل، تفسیر و ارزیابی متون ادبی در دو ساحت صورت و معنا است. این شاخه از مطالعات ادبی در ایران پیش از عصر صفویه در اغلب موارد به صورت شفاهی و یا مختصر اشاره ای در کتب بلاغی یافت می شد؛ بنابراین مباحث انتقادی قابل ملاحظه ای از آن اعصار به ما نرسیده است. گسترش نقد بیشتر در عصر صفویه و سبک موسوم به سبک هندی نمود دارد. از این رو توجه به آثار این دوره ادبی و کشف نوع نقد و نگاه ایشان به عمل نقد دارای اهمیت است. روش خاص تذکره های این دوره از جمله آوردن اصطلاحات مربوط به نقد ادبی و سبک شناسی به منظور توصیف و تحلیل متون ادبی به خصوص در مورد اشعار نگاشته شده در عصر معاصرشان، خاص همان برهه زمانی بوده است. به همین دلیل برای فهم نقد ادبی عصر مذکور به کشف اصطلاحات، معانی و نحوه ی کاربردشان نیازمندیم. هر چند در طی مطالعات انجام شده بر متون انتقادی سبک هندی و اصطلاحات آنها، قریب به اتفاق این اصطلاحات از نظر تئوری تعریف خاصی ندارند و در حیطه نقد عملی قرار می گیرند، اما فهم معنای کاربردی آنها کمکی در پیشبرد نقد ادبی و سبک شناسی حتی در عصر حاضر می باشد.