چکیده میرزامحمدشفیع مشهور به میرزای کوچک و متخلص به وصال شاعر بزرگ قرن سیزدهم است. این شاعر عصر بازگشت در زمان جوانی خود به کسب علوم زیادی از جمله خط و شعر پرداخته است. او در علوم دیگر هم اندک بهره ای داشته مثلاً در ریاضی، موسیقی، صرف و نحو، حکمت. همچنین ایشان در علوم عروض و قوافی استاد محسوب می شدودرعرفان هم درخدمت میرزا ابوالقاسم سکوت شیرازی بوده است. شهرت وصال شیرازی در شاعری به قصاید ایشان می باشد. دیوانی که از ایشان در دست است مشتمل است بر قصایدی که در موضوعات مختلف و بالاخص در مدح و ستایش بزرگان زمانه ی خویش سروده است.دراین پژوهش سعی شده تاپس از مقدمه ای بر زندگانی این شاعر بزرگ وپس از آن آشنایی مختصری بر سبک بازگشت ادبی،وآشنایی با مفاهیم سبک شناسی،منتخبی از قصاید میرزای کوچک در سه سطح زبانی-فکری وادبی مورد تجزیه و تحلیل قرارگیرد که سطح زبانی خود به سه سطح کوچکتر آوایی، لغوی و نحوی به منظور مطالعه سطح موسیقایی متن به لحاظ ابزارموسیقی آفرین،سبک شناسی واژه ها وسبک شناسی جمله تقسیم می شود.سطح فکری به نوعی نتیجه گیری ازطرز فکر شاعر با توجه به سروده هایش می باشدوسطح ادبی،زیبایی شعررا به لحاظ کاربرد صنایع بیانی وبدیع معنوی بررسی می کند.