منظور از تضاد معانی و مضامین و تناقض گویی ، در اشعار سبک هندی، آن است که شعرای این سبک، به جهت خلق مضامین و معانی جدید و پرهیز از مضامین کلیشه ای و سنّتی رایج در ادب فارسی، از زاویه های گوناگون، به عناصر و پدیده های محیط اطراف خود نگریسته و یک موضوع و پدیده ی شعری را در دو معنای متضاد (مثبت و منفی یا ستایش و نکوهش) بکار -گرفته اند. هدف از این تحقیق تعیین موارد معانی و مضامین متضاد و تناقض گویی ها و هنجار شکنی ها در سبک هندی، در محدوده ی شعر کلیم کاشانی، صائب تبریزی، جویای تبریزی و بیدل دهلوی در نظر گرفته شد. فرضیه ی مورد نظر در این تحقیق این بود که شعرای سبک هندی ذکر شده در این تحقیق ، همنوا با دیگر شعرای سبک هندی، به جهت دستیابی به معنی و مضمون جدید و در اصطلاح اهل ادب آن عصر، «معنی بیگانه»، در خصوص موضوع های اساطیری، تاریخی، مذهبی و ادبی و پدیده های محیط اطراف و طبیعت پیرامون خود به تناقض گویی پرداخته اند و با مطالعه در اشعار آنان، این فرضیه تأیید شد. نتیجه این که تضاد معانی و مضامین و تناقض گویی در سبک هندی و در اشعار شعرای مورد بحث در این تحقیق، در حد قابل توجهی به کار رفته و در اشعار نمایندگان سبک هندی در ایران و هند؛ یعنی: صائب و بیدل ، در مقایسه با دیگر شعرای این سبک؛ از جمله: کلیم و جویا، از بسامد بالاتری برخوردار است.