بحث توکل از دیر باز همواره مورد بحث اندیشمندان و صاحبان فکر بوده است و اینکه ماهیتا توکل چگونه می تواند شخصیت انسان را در جنبه های فردی و اجتماعی برساند. توکل در رساله ی حاضر در معنای لغوی آن اشکار ساختن ناتوانی در امری ست و در اصطلاح به معنای تکیه و اعتماد بر خداست . توکل حقیقی به خدا ، سر چشمه ی قدرت روحی و معنوی انسان است چون برای رستگاری و سعود به مراتب قرب الهی به ریسمان ثقلین باید در آویخت و نمی توان هیچ یک را از دیگری گشود برای دریافت حقیقت آموزه های وحی می باید از ترجمان وحی که همان اهل بیت می باشند سراغ گرفت و قر آن کریم و اهل بیت3 در مواضع متعدد مسلمانان را به این امر مهم فرا خوانده اند تا آنان را از آثار و برکات آن بر خوردار گردانند . اساسا توکل نیاز به شناخت عمیق و علمی دارد ؛ و اگر در آحاد افراد جامعه نهادینه شود می تواند دارای آثار ارزشمندی در دو حوزه ی فردی و اجتماعی باشد . در حوزه ی فردی توکل به خدا باعث آرامش ، ارزشمندی ، بریدن امید از غیر ، دوستی با خدا می گردد. و در حوزه ی اجتماعی نیز آثار ذی قیمتی که آرزوی دیرینه ی بشر بوده و هست را به همراه خواهد داشت ، که کمترین آن عبارتند از : ایجاد عزت نفس در افراد جامعه ، حریت انسانی در جامعه می باشد . کلید واژه ها : امیر المومنین 7، نهج البلاغه ، توکل ، ایمان ، تکیه بر خدا ، تسلیم و رضا .