ملک الشّعرای بهار، آخرین قصیده سرای شعر فارسی،با فعالیّت درامور سیاسی واجتماعی دوره مشروطیّت، با کاربرد قصاید سیاسی واجتماعی دردیوان خود ،توانست دوره ای ازتاریخ ایران معاصررابرای خواننده معرّفی نماید.دراین پژوهش که درحوزه سمبولیسم ارایه شده است، کوشیده ایم ابتدا تاریخچه ی مکتب سمبولیسم در غرب و چگونگی تأثیر آن بر ادبیات فارسی را بیان کنیم.دربخش دوم،به بررسی سمبولیسم درشعر معاصر فارسی پرداخته ایم.دربخش سوم به بررسی انواع سمبول-های به کاررفته درشعر بهاروطبقه بندی آن هااقدام نموده ایم .در ادامه پس از بررسی و تحلیل نمادهای اجتماعی و سیاسی، این نتیجه به دست آمده است که بهار براساس تجارب شخصی و اجتماعی خود و قرار گرفتن درکانون مسایل سیاسی هم چون نمایندگی چنددوره ی مجلس ، روزنامه¬نگاری و وزارت، گاهی نمادهایی رابه شیوه ی دیگر شاعران در معنا و مفهوم مرسوم آن به کار برده است و گاه آن¬ها رادرمفاهیم سیاسی و اجتماعی به کارگرفته است . این گونه سمبول ها به دلیل وجودشرایط نابسامان اجتماعی وسیاسی وهم چنین وجودحاکمان خودکامه،دچاردگردیسی معنایی شده¬اند.