تقاضا برای اُلفین های (آلکِن های) سبک مانند پروپن، بوتن و ایزوبوتن و محصولاتی که از این اُلفین ها تولید می شود، بالا و رو به فزونی است. چون منابع فسیلی (طبیعی) فاقد الفین های سبک می باشند و بیشتر آنها شامل هیدروکربن های اشباع شده و آروماتیکها می باشد، روش های سنتزی برای تولید اُلفین های سبک اجتناب ناپذیر است. یکی از راههای تولید اُلفینهای سبک، هیدروژن زدایی آلکان متناظر- حذف یک مولکول - با آنها می باشد. معرفی mtbe به عنوان بهبود دهنده بنزین که از واکنش اتری کردن (etherification) متانول و ایزوبوتن به دست می آید باعث شد که هیدروژن زدایی ایزوبوتان هدف مطالعات و پژوهش ها برای توسعه فرایندهای جدید باشد، زیرا فرآیندهای دیگر پاسخگوی نیاز بازار نبودند. روش های هیدروژن زدایی ایزوبوتان به دو دسته عمده قابل تقسیم است: 1) هیدروژن زدایی کلاسیک شامل فرآیند oleflex (adiabatic moving bed)، فرآیند catofin (adiabatic fixed-bed) و فرآیند fbd (fluidized bed) 2) هیدروژن زدایی مدرن شامل هیدروژن زدایی اکسایشی، احتراق گزینشی هیدروژن و هیدروژن زدایی در راکتور غشایی می باشد. انتخاب ما در این پروژه هیدروژن زدایی کلاسیک و از بین روش های مختلف آن، شبیه سازی راکتور بستر سیال بود. هر سه مدل مطرح در زمینه رژیم بسترسیال حبابی شامل مدل دوفازی stp و dtp و مدل سه فازی k-l شبیه سازی شد و با بررسی نتایج حاصل از برنامه کامپیوتری شبیه ساز، مشخص شد که درصد تبدیل ایزوبوتان در راکتور بسترسیال را هر سه مدل یکسان محاسبه می کنند و تفاوت کمی مدل ها در محاسبه ارتفاع بستر از خود نشان می دهند. مشخص شد درصد تبدیل ایزوبوتان در راکتور تابع دمای عملیاتی بستر و فشار ایزوبوتان ورودی است و تغییر سایر پارامترها مانند سرعت ایزوبوتان ورودی به بستر یا جرم کاتالیست موجود در بستر تاثیر چندانی بر درصد تبدیل ایزوبوتان ندارد.