دستورالعمل های مختلف جوشکاری با ایجاد فلوگرمایی مختلف و نرخ انجماد متفاوت در فلز جوش، ویژگیهای مکانیکی، ساختاری و خوردگی منطقه جوش را تحت تأثیر قرار می دهند در این پژوهش از 9 دستورالعمل جوشکاری به منظور بررسی رفتار مکانیکی، ساختاری، خوردگی و به ویژه خوردگی تنشی در منطقه جوش آلیاژ آلومینیم 5083 استفاده شد. محلول آبی با 5/3 درصد وزنی کلرید سدیم و 4/1=ph به عنوان محیط خورنده استفاده شد نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که افزایش فلوگرمایی در جوشکاری آلیاژ 5083 با آلیاژ پرکننده 5183، ضمن افزایش رشد دانه ها در ناحیه متأثر از حرارت (haz) سبب افزایش انحلال فازهای نامحلول (ترکیبات mn، fe ) می شود این تغییرات استحکام نهایی و خمشی اتصالات جوش را می کاهند. ارزیابی حساسیت به خوردگی تنشی توسط آزمایش کشش با نرخ کرنش آهسته (ssrt)، نشان داد که مناطق جوش در دستورالعمل های جوشکاری با عملیات پیش گرم، کمترین و با تنظیم تعادل موج ac در حداکثر قطبیت مثبت برای الکترود، بیشترین حساسیت به خوردگی تنشی را دارند. نتایج نشان می دهند که نرخ انجماد پایین تا زمانیکه سبب رسوب منیزیم به صورت فاز بتا در مرز دانه های محلول جامد فلز جوش نشود، بسیار مناسب است و ضمن افزایش مقاومت به خوردگی فلز جوش، مقاومت به خوردگی تنشی بین دانه ای را در منطقه جوش افزایش می دهد فلوگرمایی پایین نیز در محدوده ای که سبب افزایش فاز بتا در مرز دانه های محلول جامد ناحیه haz و یا به هم پیوستن و درشت تر شدن این فاز در haz نشود، مناسب است. همچنین تلفیق فلوگرمایی پایین و نرخ انجماد کم در یک دستورالعمل جوشکاری، مدت زمان تا شکست را در آزمایش ssrt افزایش می دهد.