اهداف: در این مطالعه به بررسی میزان باقی ماندن بر روی درمان ضدرتروویروسی در بیماران مبتلا به hiv در مرکز مشاوره بیماری های رفتاری امام خمینی در فاصله سال های 1387-1382 پرداختیم. روش مطالعه: در این مطالعه که به صورت یک بررسی تحلیلی (analytical) از نوع طولی (longitudinal) و در قالب یک مطالعه هم گروهی گذشته نگر (retrospective cohort) انجام شده است، در مجموع 317 بیمار مبتلا به عفونت hiv مورد ارزیابی قرار گرفتند که به صورت سرشماری (census) وارد مطالعه گردیدند. یافته ها: در 1/61 درصد نیاز به تغییر رژیم درمانی و در 2/45 درصد قطع درمان وجود داشت که در 7/13 درصد به علت مرگ و در 3/86 درصد با تصمیم خود فرد بود. با انجام رگرسیون لجستیک مشخص گردید که وضعیت تأهل، اعتیاد، نوع رژیم درمانی، تغییر در رژیم درمانی، سال آغاز و مدت مصرف تنها فاکتورهای موثر بر باقی ماندن بر درمان ضدرتروویروسی هستند (p < 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه و مقایسه آن با سایر مطالعات چنین استنباط می شود که میزان باقی ماندن بر درمان ضدرتروویروسی در ایران نسبتا پایین است و لذا نیاز به اتخاذ تدابیری جهت افزایش کمپلیانس دارویی به ویژه در گروه های پرخطر (از نظر احتمال قطع درمان) مانند معتادان و افراد مجرد وجود دارد.