با توجه به توسعه روزافزون شبکه های حمل ونقل زیرزمینی، پیچیدگی و گسترش آنها، تامین هوا با کیفیت مطلوب، به وسیله سیستم تهویه از اهمیت خاصی برخوردار است. در این مطالعه سعی شده است با استفاده از روابط و تئوری های موجود، تغییرات عوامل بیرونی و داخلی تونل ها را بررسی کرد و با تحلیل نتایج حاصل به بهینه سازی سیستم تهویه محیطی مترو کمک کرد. این تحقیق بیشتر بر روی سیستم کنترل محیطی مترو و تونل های زیرزمینی حد فاصل ایستگاه ها در طرح توسعه خط یک متر تهران حدفاصل میرداماد تا تجریش متمرکز شده است. محاسبات نشان می دهد که کل گرمای داده شده به محیط در حدود 2600 کیلو وات است که به منظور بهسازی هوای محیط مترو، تهویه برودتی با روش رطوبت زنی در طول ایستگاه ها و تونل های مترو در نظر گرفته شده است. با توجه به محاسبات انجام شده، شدت جریان هوای مورد نیاز در ایستگاه 50 متر مکعب در ثانیه و در هر یک از تونل های مجاور ایستگاه 19 متر در ثانیه است و در صورت استفاده از سیستم مکش زیرسکویی با آهنگ مکش 25 متر مکعب در ثانیه، حجم هوای مورد نیاز در ایستگاه به 35 متر مکعب در ثانیه کاهش میابد. به منظور بهینه سازی سیستم تهویه، لازم است مطالعات بیشتری بر روی استفاده از درب های جدا کننده سکو و دیوار ایمنی بین خطوط، انجام شود.