هدف: این مطالعه به منظور بررسی میزان اثربخشی درمانهای مدیکال ضد انعقادی و ترمبولیتیک در بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی ریوی در بیمارستانهای امام خمینی و مسیح دانشوری تهران از سال 1385 تا انتهای سال 1387 انجام شده است. روش مطالعه : این مطالعه به صورت یک کوهورت گذشته نگر انجام شده است. جمعیت مورد بررسی را بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی ریوی در بیمارستانهای امام خمینی و مسیح دانشوری تهران از سال 1385 تا انتهای سال 1387 تشکیل می دادند. انتخاب نمونه ها به صورت تصادفی ساده از بین بیماران مذکور صورت گرفت. یافته ها: 6/63 درصد مذکر و 4/36 درصد مونت بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی 5/51 سال بود. 5/95 درصد هپارین، 5/4 درصد lmwh، 5/95 درصد وارفارین و 5/54 درصد sk دریافت نمودند. 5/4 درصد تحت درمان جراحی قرار گرفتند و 1/6 درصد فیلتر ivc داشتند. 8/28 درصد در کمتر از یک ماه، 3/33 درصد بین 1 ماه تا 1 سال و 8/34 درصد بعد از یک سال فوت نمودند. میزان بقا در صورت وجود تاکی پنه، p.cp، r.jvp، نتایج سونوگرافی داپلر به نفع dvt و یا سایر اختلالات عروقی و سن بالا کاهش می یافت (p<0.05). نتیجه گیری : در انتها چنین استنباط می شود که با توجه به عدم تأثیر درمان ترومبولیتیک در مقایسه با درمان ضد انعقادی در بقای بیماران و همچنین وجود عوارض جانبی بیشتر در استفاده از این روش درمانی، روش درمانی ضد انعقادی به عنوان روش ارجح در درمان این بیماران توصیه میگردد.