مقدمه : تهوع و استفراغ پس از عمل (p.o.n.v) یکی از شایعترین عوارض پس از عمل در جراحی های تحت بیهوشی عمومی است. بطوریکه شیوع آن در حدود 35%-25% تخمین زده می شود. با توجه به اهمیت این موضوع و لزوم بکارگیری روش پروفیلاکتیک موثر در این زمینه، در این مطالعه بر آن شدیم تا به مقایسه اثر اندانسترون با اثر اندانسترون و دگزامتازون جلوگیری از بروز تهوع و استفراغ پس از جراحی در بیماران تحت جراحی همراه با بیهوشی عمومی بپردازیم. مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع مداخله ای تحلیلی می باشد 200 نفر از بیماران تحت جراحی های شکمی همراه با بیهوشی عمومی در بیمارستان امیرالمومنین (ع) تهران طی سالهای 89-88 انتخاب شدند. بیماران در دو گروه قرار گرفتند که از لحاظ سن و جنسیت و نوع اعمال جراحی با یکدیگر همسان شده بودند. در گروه اول در زمان 15 دقیقه قبل از انجام عمل جراحی داروی انداسترون به میزان 4 میلی گرم وریدی و دگزامتازون به میزان 8 میلی گرم بصورت وریدی و در گروه دیگر اندانسترون به میزان 4 میلی گرم وریدی و نرمال سالین به عنوان پلاسبو به میزان 2 سی سی وریدی تزریق گردید. تمامی بیماران از جهت میزان بروز تهوع و استفراغ پس از عمل در ریکاوری و پس از انتقال به بخش طی 24 ساعت اول پس از جراحی ارزیابی شدند. آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماری spss 15 صورت گرفت. نتایج : میانگین سنی کل افراد مورد مطالعه در پژوهش 4/38 سال با انحراف معیار 6/12 سال بود. 89 نفر از کل بیماران (معادل 5/44%) را مردان و 111 نفر (معادل 5/55%) را زنان تشکیل می دادند. در زمان ریکاوری، بطور کل 31 مورد تهوع و استفراغ گزارش شد که از این تعداد، 22 مورد در گروه دریافت کننده اندانسترون و 9 مورد در گروه دریافت کننده اندانسترون و دگزامتازون مشاهده گردید.طی 23 ساعت پس از عمل، 8 مورد تهوع و استفراغ پس از عمل مشاهده شد که هر 8 مورد در گروه دریافت کننده اندانسترون و دگزامتازون پس از انتقال به بخش مشاهده نگردید. بحث: در نهایت و با استناد بر یافته های حاصل از این پژوهش، می توان عنوان کرد که استفاده از داروی انداسترون وریدی به میزان 3 میلی گرم به همراه دگزامتازون به میزان 8 میلی گرم طی اعمال جراحی شکمی تحت بیهوشی عمومی، دارای اثرات مطلوب تری در زمینه کاهش میزان بروز تهوع و استفراغ طی 24 ساعت اول پس از جراحی در مقایسه با اندانسترون می باشد.