هدف پژوهش حاضر مقایسه سطح قابلیت های یادگیری سازمانی در فدراسیون های ورزشی ایران بود. روش تحقیق ، از نوع علی- مقایسه ای بوده و جامعه آماری شامل کلیه کارشناسان فدراسیونهای ورزشی ایران به تعداد 52 فدراسیون بود. از این تعداد 185 نفر به عنوان نمونه به روش تصادفی انتخاب گردید. به منظور سنجش سطح قابلیت های یادگیری سازمانی از پرسشنامه قابلیت های یادگیری سازمانی گومز و همکاران (2005) اعتبار پرسشنامه در تحقیقات قبلی تأیید شده و ضریب پایایی نیز با اجرای یک مطالعه راهنما برابر با 90/0 بدست آمد. پرسشنامه شامل 4 مولفه تعهد مدیریت برای یادگیری، دید سیستمی، فضای باز و آزمایشگری، انتقال و یکپارچه سازی دانش می باشد. نتایج آزمون کولموگروف اسمیرنوف، غیر نرمال بودن توزیع داده را نشان داد. بنابراین به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل آزمون یومن ویتنی، تجزیه و تحلیل فریدمن و آزمون دوجمله ای استفاده شد. نتایج آزمون نشان داد که بین قابلیت یادگیری سازمانی در فدراسیون های برتر و سایر فدراسیون ها تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین مولفه های یادگیری سازمانی (تعهد مدیریت برای یادگیری، دید سیستمی، فضای باز و آزمایشگری، انتقال و یکپارچه سازی دانش) بین فدراسیون های برتر و سایر فدراسیون ها با هم تفاوت معناداری وجود نداشت، اما بین مولفه های یادگیری سازمانی هم در فدراسیون های برتر و هم در سایر فدراسیون ها، تفاوت معنی داری مشاهده شد و این نتیجه بدست آمد که دید سیستمی بیشترین نمره و فضای باز و آزمایشگری کمترین نمره را در همه فدراسیون ها به خود اختصاص داده است.