آموزش بعنوان توانمندترین ابزار جامعه بویژه درزمینه مدیریت دولتی برای تضمین عدالت و توزیع عادلانه منابع و بکارگیری تکنیکها و روش های مناسب و ضروری یک اصل اساسی شناخته شده است اما بررسی نتایج حاصله از پرسشنامه های تکمیل شده و جداول و نیز مصاحبه های انجام شده با مدیرانی که دوره های مربوطه را طی نمودند موید این مطلب می باشد که برنامه های آموزشی اجرا شده بهیچوجه منطبق با نیازهای شغلی و سازمانی آنها نبوده و بنابراین در نحوه انجام وظایفشان ثمری نداشته است. بنابراین این فرضیه که تنظیم برنامه های آموزشی تنها براساس نیازمندیهای آموزشی که در اثر تحقیق علمی بدست آمده باشد می تواند اثربخش باشد. بروش علمی اثبات می گردد.