نانو ذرات پلیمری با ساختار هسته-پوسته به عنوان چقرمه¬کننده، برای بهبود خواص ضربه¬پذیری پلیمرهای شکننده مورداستفاده قرار می¬گیرند. هسته این ذرات شامل یک پلیمر کشسان است که دور آن را یک پوسته سخت پلاستیکی با دمای انتقال شیشه¬ای بالاتر از دمای محیط فرا گرفته و نقش سازگار کننده هسته با شبکه پلیمر اصلی را دارد. بهترین فرآیند برای تولید این ذرات روش پلیمریزاسیون امولسیونی است.کوپلیمریزاسیون پیوندی استایرن و متیل¬متاکریلات روی لاتکس پلی-بوتادین و تولید ساختار هسته-پوسته توسط آغازگرهای اکسایش-کاهش که شامل کیومن¬ هیدروپراکساید-سدیم فرمالدهید سولفوکسیلات-سولفات آهن- اتیلن دی¬آمین¬تترا¬استیک اسید هستند، به وسیله روش پلیمریزاسیون امولسیونی انجام شد. پارامترهای سینتیکی موثر بر واکنش های پیوند زنی موردمطالعه قرار گرفت و راندمان و درجه پیوندزنی به وسیله تکنیک استخراج از حلال اندازه گیری شد. مقدار آغازگر، مقدار امولسیفایر، نسبت مونومر به پلیمر، زمان افزایش خوراک و پروفایل دمایی، ازجمله پارامترهایی هستند که تاثیرشان بر روی درجه و راندمان پیوند موردبررسی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که با افزایش مقدار آغازگر و درجه حرارت واکنش، درجه و راندمان پیوند ابتدا افزایش و سپس کاهش می¬یابد. تغییر در مقدار امولسیفایر مشخص کرد که افزایش عامل فعال¬کننده سطح تاثیر چندانی روی پیوند ندارد ولی افزایش بیش از 1 درصد آن؛ به ازای وزن جامد؛ باعث تولید بیشتر کوپلیمرهای آزاد و کاهش پلیمرهای پیوندی می¬شود. پارامتر دیگری که موردبررسی قرار گرفت نسبت مونومر موجود در پوسته به هسته پلیمری بود. هنگامی که مقدار مونومر افزایش یافت، درجه پیوند افزایش پیدا کرد، این در حالی است که با کاهش زنجیر-های پیوندی هسته، راندمان پیوند کاهش می¬یابد.سینتیک واکنش پلیمریزاسیون نیز به وسیله تکنیک وزن سنجی موردمطالعه قرار گرفت. تاثیر غلظت هر یک از آغازگرها بر روی سینتیک واکنش نشان داد که سدیم فرمالدهید سولفوکسیلات بیشترین تاثیر را بر روی واکنش دارد.