رنگ از نخستین دوره¬ی زندگی بشر کاربرد و اهمیت داشته است. هر رنگ، معانی و مفاهیم بسیاری را در پشت خود می گنجاند؛ از این روی افراد به ویژه شاعران در انتقال مفاهیم خود از آن بهره های بسیار برده اند. کاربرد رنگ توسط شاعران در دوره¬ی معاصر دیگر تنها برای پر کردن وزن و رنگ آمیزی تصاویر نیست بلکه شکلی مفهومی تر پیدا کرده است. این پژوهش به تحلیل کاربرد رنگ در شعر پروین اعتصامی، سیمین بهبهانی و فروغ فرخزاد می¬پردازد تا نشان دهد که کاربرد رنگ¬های اصلی و فرعی در شعر این سه شاعر چگونه است و چه بسامدی دارد و براساس سه نظریه روانشناسی یانگ- هلمهولتس(سه فامی)، ایوالد هرینگ(رنگ¬های متضاد) و ورنر(ادراک قیافه¬شناسانه) چگونه تحلیل می¬شود؟ که سرانجام با بررسی¬ها این نتایج حاصل می¬شود که طبق نظریه¬ی سه¬فامی و رنگ¬های متضاد هر سه شاعر، رنگ سیاه را بیشتر در اشعار خود به کار برده¬اند. چنان که پروین51.580 درصد، سیمین33.777 درصد و فروغ47.453 درصد از رنگ سیاه استفاده کرده¬اند. از میان رنگ¬های اصلی نیز در شعر سه شاعر بیشترین درصد را رنگ قرمز دارد. درصد بالای این دو رنگ در شعر سه شاعر هم بازتابی از دوره و هم شرایط زندگی شخصی آن¬ها می¬باشد. طبق نظریه¬ی ورنر(ادراک قیافه¬شناسانه) که ارتباط نزدیکی با حس¬آمیزی دارد، فروغ بیشتر از ادراک قیافه¬شناسانه استفاده کرده¬است و در مقابل شاید بتوان گفت که در اشعار پروین این نوع ادراک کاربردی ندارد و سیمین میانه¬ی این دو شاعر است. واژگان کلیدی: رنگ، پروین، سیمین ،فروغ، ادراک قیافه¬شناسانه، رنگ¬های متضاد، وسه فامی.