چکیده اهداف: اهداف این مطالعه مقایسه توانایی اختصاص توجه بر تکلیف اولیه و ثانویه شناختی یا حرکتی در سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن و مقایسه نیازهای توجهی بین سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن بودند. روش اجرا: در این مطالعه دو عاملی و سه عاملی مختلط آینده نگر 23 فرد از هر دو جنس ( میانگین سنی 72/30 ) با گزارش حداقل یک مرتبه زمین خوردن غیر مترقبه در سال گذشته، و 33 فرد از هر دو جنس بدون سابقه زمین خوردن (میانگین سنی 69/12) شرکت کردند. این مطالعه روی سالمندان ساکن آسایشگاه ها انجام شد. آزمون tug منفرد و همراه تکالیف ثانویه شناختی یا حرکتی انجام شد.در حالت اول در حالیکه سالمندان در تکلیف دوگانه به تکلیف اولیه توجه داشتند، زمان و تعداد قدمها در آزمون tug با دوربین فیلم برداری ثبت گردید. در حالت دوم زمانیکه سالمندان در تکلیف دوگانه به تکلیف ثانویه شناختی یا حرکتی توجه داشتند، سرعت انجام تکلیف ثانویه شناختی و حرکتی ثبت گردید. یافته ها: تحلیل واریانس مختلط 2×2×2 (گروه با دو سطح، توانایی اختصاص توجه با دو سطح، و تکلیف ثانویه با دو سطح بر متغیر وابسته زمان آزمون tug ) نشانگر اثر خالص معنی دار گروه، توانایی اختصاص توجه، تکلیف ثانویه و اثر متقابل گروه در توانایی اختصاص توجه و توانایی اختصاص توجه در تکلیف ثانویه بود. تحلیل واریانس مختلط2×2 (گروه با دوسطح، توانایی اختصاص توجه با دو سطح بر متغیر وابسته سرعت انجام تکلیف ثانویه شناختی یا حرکتی ) تنها نشانگر اثر خالص معنی دار گروه بود. نتیجه: در تحقیق حاضر سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه به تکلیف اولیه را داشتند که در مقایسه دو گروه سالمندان بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه بهتری نسبت به گروه سالمندان با سابقه زمین خوردن نشان دادند. همانطور که می دانید نداشتن توانایی اختصاص یکی از عوامل مهم در اختلال تعادل و زمین خوردن می باشد. همچنین تحقیق حاضر نشان داد که سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه به تکلیف ثانویه شناختی یا حرکتی را نداشتند. شاید بتوان چنین ادعا نمود که سالمندان به حفظ تعادل و راه رفتن بیشتر از انجام تکلیف ثانویه اهمیت می دهند. کلمات کلیدی: توانایی اختصاص توجه، آزمون tug، تکلیف دوگانه، تکلیف ثانویه شناختی و حرکتی، سالمند