دیابت یکی از رایج¬ترین و پر هزینه¬ترین بیماری¬ها در سراسر دنیا است که شامل دو نوع اول و دوم است. درمان رایج دیابت نوع اول برای بیماران با علامت¬های ضعیف، تزریق انسولین است. اما، برای بیماران با علامت¬های شدید، گزینه¬های دیگر درمان، مانند پیوند لوزالمعده یا جزایر لانگر¬هانس مورد استفاده قرار گرفته¬اند. مهم¬ترین مشکل پیوند جزایر لانگر¬هانس، رد پیوند توسط سامانه ایمنی میزبان است که برای رفع آن باید از دارو¬های مهار کننده سامانه ایمنی که عوارض جانبی زیادی دارند، استفاده نمود. افزون بر این، سامانه¬های جداکننده سلول¬ها از بدن میزبان مانند درون¬گیری )کپسوله کردن( توسعه یافته¬اند. هدف از این پژوهش، درون¬گیری هم¬زمان جزایر لانگر¬هانس با داروی پنتوکسی¬فیلین در یک سامانه پلی¬الکترولیتی است. به این منظور و برای مقایسه هرچه بهتر، دو سامانه بررسی شد. در سامانه نخست، جزایر لانگر¬هانس ابتدا با پلی-آنیون سدیم¬آلژینات درون¬گیری شده و سپس با دو لایه پلی¬کاتیون دکستران اسپرمین و آلژینات رقیق پوشش داده¬شدند. در سامانه دوم جزایر با آلژیناتی که محتوی محلول داروی پنتوکسی-فیلین با غلظت g/mlµ 400 بود؛ درون¬گیری شده و با دو لایه دکستران¬اسپرمین و آلژینات پوشانده شده و هر دو سامانه به مدت 1 هفته در مجاورت با لیمفوسیت¬ها قرارگرفت. مقدار اینترلوکین-2 به عنوان پاسخ سامانه ایمنی نشان داد که کپسوله¬های درون¬گیری شده با دارو، ممانعت بهتری نسبت به سامانه بدون دارو ایجاد کرده¬اند. همچنین برای بهبود اندازه سامانه، ریز¬کپسول¬هایی با قطر تقریبی بین 300-500 میکرومتر تهیه شدند.کاهش ترشح اینترلوکین در سامانه محتوی دارو به اندازه 35% در مقایسه با سامانه بدون دارو حدود 2/11%، بیانگر کارایی ریز¬کپسول¬های حاوی دارو بود. اما تزریق دارو به صورت محیطی میزان غلظت اینترلوکین را در سطح پایین¬تری نگه داشت .