آلدهید اکسیداز (ao) و گزانتین اکسیداز (xo) جزء مولیبدنوم هیدروکسیلازها هستند که در بعضی شرایط پاتولوژیکی درگیرند و نقش مهمی را در انتقال زیستی داروها و گزنوبیوتیک¬ها بازی می¬کنند. مولیبدنوم هیدروکسیلاز¬ها، آنزیم¬هایی هستند که واکنش¬های متابولیکی اساسی مربوط به ترکیبات حاوی نیتروژن، گوگرد و همچنین ترکیبات حلقوی کربن را کاتالیز می¬کنند. در این آنزیم¬ها، اکسیژن مولکولی به عنوان پذیرنده الکترونی عمل می¬کنند و واکنش منجر به تولید پراکسید هیدروژن و رادیکال¬های آزاد فعال می¬شود. افزایش تمایل به این آنزیم¬ها یک فرآیند سریع و ساده برای تخلیص¬شان را می¬طلبد. بسیاری از تکنولوژی¬های تخلیص بر ایجاد نگهدارنده¬های سوبسترا برای جداسازی آنزیم¬ها تمرکز می¬کنند. در این مطالعه ذرات سوپرپارامگنتیک اصلاح شده با آلوپورینول به عنوان نگهدارنده¬ی تخلیص برای جداسازی هیدروکسیلازهای حاوی مولیبدنوم از کبد موش صحرایی استفاده شده¬اند. هموژنات کبد موش صحرایی از طریق دناتوراسیون حرارتی و از طریق ترسیب با آمونیوم سولفات برای بدست آوردن یک عصاره ی خام حاوی هردو آنزیم به صورت فراکسیون درمی¬آیند. با اضافه¬کردن نانوذرات مغناطیسی پروتئین¬های هدف به سرعت به سطح نانوذرات متصل می¬شوند ، سپس از یک آهنربا برای جذب¬کردن نانو ذرات مغناطیسی به دیواره ظرف استفاده می¬شود و در آخر نانوذرات با محلول نمکی مناسب شسته می¬شوند که پروتئین خالص را به ما می¬دهد. نتایج بدست آمده نشان داده است که با استفاده از این نانودرات آنزیم گزانتین اکسیداز 47/70 مرتبه تخلیص شده-اند. آنالیز آنزیم xo تخلیص شده با استفاده از پلی آکریلامید ژل الکتروفورز- سدیم دو دسیل سولفات (sds-page) در حضور و عدم حضور دی تیوتریتول (dtt) انجام شد. در حضور dtt آنزیم تخلیص شده تنها یک باند در kda247-245 و در عدم حضور آن تنها یک باند در محدوده kda145-147 داده است. این روش یک بستر ساده و همه¬کاره را برای جداسازی پروتئین ارائه می¬دهد و به¬علاوه تمایل و اختصاصی بودن نانوذرات مغناطیسی بعد از استفاده تاثیری نپذیرفته و بدون از دست دادن کارایی و ظرفیت می¬توانند دوباره استفاده شوند. فناوری نانو ذرات سوپرپارامغناطیسی می¬تواند با تکنولوژی¬های جداسازی دیگر ترکیب شوند و کارایی تخلیص¬شان افزایش یابد.