در ابتدای تاریخ کلمه ی «صندلی» در تکه ی سنگ و چوب و سکوهای کنار منازل خلاصه می شد. کم کم با پیشرفت تکنولوری و هنر ، شکل ظاهری آن تغییر کرد تا به آنجا رسید که «مبل» نام گرفت. مبل و صندلی و به قول فردوسی تخت و کرسی : جهاندار بنشست بر تخت عاج به سر بر نهاد آن دلفروز تاج از نیازهای اصلی زندگی نبود و در دوره های مختلف تاریخی برای نشان دادن شأن و مقام کسی که بر مسند قدرت تکیه می زد به صورت تخت های سلاطین یا کرسی های متمولین و ثروتمندان به کار می رفت. با گسترش روابط خارجی ، ورود کالاهای مورد استفاده غرب به ایران نیز صورت گرفت که مبل نیز از آن جمله است. در اینجا بود که فرهنگ گذشته ما ، کرسی های سنتی، با صندلی های وارداتی فرنگی رو در رو قرار گرفت. سیر تاریخی این تحول تا دوره ی صفوی از لابه لای نقش برجسته ها و نقاشی های ظروف سیمین و گلین ، و سکه ها با آوردن نمونه های موجود ، شرح داده شده است . از دوره ی صفویه تا نیمه ی اول قرن 14 به صورت بررسی ویژگی های هنری با تجزیه داده های به دست آمده از نگاره ها ، نمونه های موجود و عکس ها و تنظیم داده ها در جداول تصویری و نوشتاری صورت گرفته است که در چهار بخش کرسی های صفویه ، صندلی های صفویه ، دوره ی قاجار و نیمه ی اول قرن 14 ه.ش دسته بندی شده است. تحلیل و بررسی جداول و یافتن شباهت ها و تفاوت های دوره های مورد مطالعه ، تعریفی از کرسی (تخت) های سنتی ، بررسی هویت ایرانی آن ، زمان اوج این سازه ها و زمان رکود آنها را ارائه می دهد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش مطالعه مقایسه ای و تطبیقیِ ویژگی های هنر ی این دو سبک مبلمان در ایران مبتنی بر مستندات تاریخی و توصیفی انجام شد .