اسکان غیررسمی، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر است که به ویژه در نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابری های منطقه ایی شکل گرفته و شهرهای کشور را با مسائل عدیده ایی مواجه ساخته است. از دهه 1980رهیافت توانمندسازی با ابتکار عمل بانک جهانی به منظور ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی، افراد ساکن در این سکونتگاه ها را نه به عنوان معضل، بلکه به عنوان دارایی می نگرد و ارتقای وضعیت اجتماعی- اقتصادی آنها را با نقش تسهیل گر دولت برعهده خود آنان می گذارد تا تعهد و توانمندسازی را جایگزین فرهنگ فقر نماید. در این پژوهش سکونتگاه های غیررسمی شهر سنقر با تاکید بر رویکرد توانمندسازی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. برای این کار محله بشیرآباد به عنوان نمونه انتخاب شده است. محله بشیرآباد با 5560 نفر جمعیت در قالب 1100 خانوار بزرگترین اجتماع غیررسمی شهر سنقر می باشد که عمده ساکنان آن را مهاجرین روستایی تشکیل می دهند. نتایج بدست آمده نشان می دهد بیشترین نیروی اثرگذار در توانمندسازی محله بشیرآباد نقاط قوت درونی است؛ و محله بشیرآباد بیش از هر چیز نیازمند توانمندسازی اقتصادی و کالبدی است.