چکیده مقدمه: با توجه به رشد جامعه سالمندی و شیوع انواع مختلف اختلالات و نارسایی های شناختی در این گروه سنی، توجه به روش های مراقبتی و درمانی سهل الوصول، کم هزینه و کم عارضه ضروری به نظر می رسد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر خاطره گویی گروهی بر توانایی های شناختی سالمندان دچار نارسایی شناختی خفیف می باشد. روش: این مطالعه از نوع نیمه تجربی، با هدف تعیین تأثیر خاطره گویی گروهی بر توانایی های شناختی سالمندان دچار نارسائی های شناختی خفیف، عضو کانون جهان دیده گان شیراز در سال 1392 می باشد. بدین جهت 72 نفر (48 زن و 24 مرد) از سالمندان 60 تا 84 سال این کانون به روش تصادفی در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و در سه گروه خاطره گویی گروهی، مداخله گروهی و بدون مداخله به طور مساوی تقسیم شدند. قبل و بعد از مداخله آزمون بررسی وضعیت شناختی main mental status examination از آزمودنی ها به عمل آمد. مداخله بدین صورت بود که گروه خاطره گویی (گروه مداخله ) در 8 جلسه خاطره گویی گروهی (هر جلسه هفته ای یک بار و به مدت 60 تا 90 دقیقه ) شرکت کردند. جلسات گروه شاهد یک (صحبت های گروهی) نیز مشابه با گروه خاطره گویی بود با این تفاوت که بدون خاطره گویی و تنها به صورت گروهی با یکدیگر در مورد مسائل روز صحبت می کردند. گروه سوم (گروه شاهد دوم ) نیز در طول مطالعه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تحلیل داده ها با نرم افزار spss و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. یافته ها: توانایی های شناختی (جهت یابی، حافظه فوری، یادآوری، توجه و محاسبه و زبان) در دو گروه خاطره گویی و مداخله گروهی به طور معنادار افزایش یافت (p<0.05)، اما در گروه بدون مداخله تغییر معناداری مشاهده نشد. همچنین این افزایش در گروه خاطره گویی به طور معنادار بیشتر از دو گروه دیگر و در گروه مداخله گروهی نیز به طور معنادار بیشتر از گروه بدون مداخله بود (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان گفت که توانایی شناختی سالمندان با اختلال شناختی خفیف را می توان با خاطره گویی گروهی افزایش داد. به نظر می رسد حتی صحبت کردن گروهی نیز می تواند باعث افزایش توانایی شناختی این سالمندان شود، اما اگر این صحبت کردن گروهی به صورت خاطره گویی باشد امکان ارتقای توانایی های شناختی بسیار بیشتر می شود.