شاخه‏ای جدید در روش‏های ازدیاد برداشت از مخازن نفتی تحت عنوان ازدیاد برداشت به روش میکروبی شناخته شده است که به مجموعه‏ای از تکنیک‏ها اطلاق می‏گردد که از میکروارگانیسم‏ها و یا محصولات زیستی آن‏ها به منظور افزایش بهره‏وری از مخازن استفاده می‏کنند. تمامی مکانیسم‏ها در فرایندهای ازدیاد برداشت میکروبی را می‎توان به دو دسته کلی تغییر خصوصیات در مرز نفت/ آب/ سنگ مخزن و تغییر در رفتار جریان تقسیم‏‏بندی نمود. تمامی این مکانیسم‏ها از فعالیت‏های بیولوژیکی باکتری‏ها و یا تأثیر محصولات زیستی تولید شده توسط آن‏ها ناشی می‏شوند. به عنوان مثال هم سلول‏های زیستی و هم بیوسورفکتانت‏ها در مکانیسم‏های تغییر ترشوندگی و کاهش کشش بین سطحی نقش دارند. بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح در بسیاری از مباحث زیست محیطی، صنعتی و پزشکی از اهمیت فراوانی برخوردار است. از جمله این برهم‎کنش‎ها، چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز هیدروکربنی است که یکی از مکانیزم‏های تغییر خصوصیات در لایه مرزی آب/ نفت به شمار می‎رود و تاثیرات بسیار مهمی در بازده‎ی روش‏های ازدیاد برداشت نفت دارد. یکی از مهم‏ترین عوامل در چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز نفتی، آبگریزی سطح سلول است. سورفکتانت‏های شیمیایی می‏توانند بر بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح و همچنین میزان آبگریزی تاثیر به سزایی داشته باشند. در این رساله سعی بر آن شده است تا اثر سورفکتانت‏های شیمیایی از جمله sdbs و triton x-100 بر آبگریزی سطح سلول گونه‏ی میکروبی enterobacter cloacae بررسی شود. نوع و غلظت سورفکتانت و همچنین حجم هیدروکربن به کار رفته می‎توانند بر میزان آبگریزی موثر باشند. از این رو، در ابتدا اثر حجم هیدروکربن بر آبگریزی بررسی شده تا نسبت حجمی مناسبی برای بررسی اثر سورفکتانت بر میزان آبگریزی تعیین شود و سپس به مطالعه اثر نوع و غلظت پرداخته شده است.

شاخه‏ای جدید در روش‏های ازدیاد برداشت از مخازن نفتی تحت عنوان ازدیاد برداشت به روش میکروبی شناخته شده است که به مجموعه‏ای از تکنیک‏ها اطلاق می‏گردد که از میکروارگانیسم‏ها و یا محصولات زیستی آن‏ها به منظور افزایش بهره‏وری از مخازن استفاده می‏کنند. تمامی مکانیسم‏ها در فرایندهای ازدیاد برداشت میکروبی را می‎توان به دو دسته کلی تغییر خصوصیات در مرز نفت/ آب/ سنگ مخزن و تغییر در رفتار جریان تقسیم‏‏بندی نمود. تمامی این مکانیسم‏ها از فعالیت‏های بیولوژیکی باکتری‏ها و یا تأثیر محصولات زیستی تولید شده توسط آن‏ها ناشی می‏شوند. به عنوان مثال هم سلول‏های زیستی و هم بیوسورفکتانت‏ها در مکانیسم‏های تغییر ترشوندگی و کاهش کشش بین سطحی نقش دارند. بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح در بسیاری از مباحث زیست محیطی، صنعتی و پزشکی از اهمیت فراوانی برخوردار است. از جمله این برهم‎کنش‎ها، چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز هیدروکربنی است که یکی از مکانیزم‏های تغییر خصوصیات در لایه مرزی آب/ نفت به شمار می‎رود و تاثیرات بسیار مهمی در بازده‎ی روش‏های ازدیاد برداشت نفت دارد. یکی از مهم‏ترین عوامل در چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز نفتی، آبگریزی سطح سلول است. سورفکتانت‏های شیمیایی می‏توانند بر بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح و همچنین میزان آبگریزی تاثیر به سزایی داشته باشند. در این رساله سعی بر آن شده است تا اثر سورفکتانت‏های شیمیایی از جمله sdbs و triton x-100 بر آبگریزی سطح سلول گونه‏ی میکروبی enterobacter cloacae بررسی شود. نوع و غلظت سورفکتانت و همچنین حجم هیدروکربن به کار رفته می‎توانند بر میزان آبگریزی موثر باشند. از این رو، در ابتدا اثر حجم هیدروکربن بر آبگریزی بررسی شده تا نسبت حجمی مناسبی برای بررسی اثر سورفکتانت بر میزان آبگریزی تعیین شود و سپس به مطالعه اثر نوع و غلظت پرداخته شده است.