روش تصویر برداری اسپکت داینامیک یکی از روش های مطرح شده در علم پزشکی هسته ای است که به کمک آن می توان قابلیت بررسی پارامترهای کلینیکی بافت را فراهم نمود. یک تصویر برداری اسپکت داینامیک از تکنیکی استفاده می نماید که قادر است آهنگ تصویر برداری را سریع تر از آهنگ تغییر فرآیندهای فیزیولوژیکی ، فرآیند نشست اکتیویته ، در یک ارگان انجام دهد. بنابراین در هنگام بازسازی تصاویر حاصل از اسپکت داینامیک، باید علاوه بر در نظر گرفتن سه بعد مکانی به بعد چهارم یعنی تغییرات زمان نیز توجه نمود. آنچه که در کیفیت تصویر های حاصل از تصویر برداری اسپکت داینامیک اهمیت دارد، انتخاب روش دستیابی به اطلاعات، اعمال تصحیحات و فرآیند بازسازی تصویر با استفاده از دستگاه های معمول موجود می باشد. دراین طرح سعی شده است تا با نوشتن کدهای برنامه نویسی مطلب ابتدا تصویر برداری اسپکت داینامیک یک فانتوم قلب ساده توسط یک گاما کمرای معمولی انجام شده و سپس با پیاده سازی انواع تکنیک های بهینه سازی در بازسازی تصویر و به دست آوردن منحنی های حاصل از این تکنیک ها، آنها را با یکدیگر و با تصویر و منحنی مرجع مقایسه نماید.

اسکن قلب یکی از شایع ترین روش های تشخیصی درپزشکی هسته ای است. به علت وجود تغییرات در میزان جذب ماده رادیواکتیو در بافت قلب که در نتیجه ی رفتار فیزیولوژیک قلب و در دقایق اولیه تزریق می باشد، استفاده از سیستم تصویربرداری اسپکت دینامیک می تواند حاوی اطلاعات مناسبی برای بدست آوردن پارامترهای جنبشی قبل باشد. هدف از انجام این پایان نامه بررسی امکان بدست آوردن منحنی اکتیویته-زمان قلب با استفاده از روش های معمول موجود برای سیستم اسپکت می باشد.

دزیمتری تابش داخلی رادیوداروها، از جنبه‎های مهم در پزشکی هسته ای برای سنجش میزان خطر در برابر کاربردهای مفید است. درمان با رادیوید یک روش موثر و ایمن در درمان بیماران با سرطان های مختلف تیروئید (dtc) بعد از جراحی غده تیروئید محسوب می شود. هدف از این مطالعه توصیف روشی جهت تخمین دز جذب شده به خون و اکتیویته تجویزی با استفاده روش های دزیمتری تابش داخلی پزشکی mird می باشد. روش کار: این مطالعه 26 بیمار dtc بطور تصادفی با اکتیویته های تجویزی متفاوت 7/3، 62/4، 55/5 و 4/7 گیگابکرل بعد از جراحی تیروئید که به منظور ید درمانی بستری شده بودند، انجام شده است. دزیمتری خون در بیماران تحت درمان با استفاده از شمارش کل بدن، با یک دوربین گاما دو سر و اندازه گیری اکتیویته نمونه های خون با دز کالیبراتور انجام شده است. دز جذب شده به خون در زمان های 2، 6، 12، 24، 48 و 96 ساعت بعد از مصرف ید اندازه گیری شده است. نتایج: نتایج دز اندازه گیری شده بر اساس شمارش های کل بدن و اکتیویته نمونه های خون 96 ساعت بعد از مصرف اکتیویته های 7/3، 62/4 و 55/5 گیگابکرل از رادیوید به ترتیب 20/0 ± 67/0، 18/0 ± 65/0 و 51/0± 79/0 تخمین زده شده است. افزایش اکتیویته رادیوید از 7/3 به 55/5 گیگابکرل بطور قابل توجهی دز خون را افزایش داده است، در حالیکه اختلاف قابل توجهی در دز خون بین اکتیویته های تجویزی 7/3 و 62/4 گیگابکرل وجود نداشت. نتیجه گیری: دز جذب شده به خون بطور قابل توجهی به اندازه بیمار و عملکرد کلیوی بیمار وابسته است، بطوریکه دز جذب شده به خون بر واحد اکتیویته تجویزی می تواند برای هر بیمار با فاکتور بیش از 5 متفاوت باشد. با تخمین دز جذبی به خون، ارزیابی ماکزیمم اکتیویته درمانی قابل تحمل امکان پذیر می گردد و همچنین طراحی پروتکلی برای پزشکان، جهت تجویز مناسب و موثر اکتیویته های درمانی در مراحل درمان را ممکن می سازد. نهایتا رابطه معناداری (correlation) بین میزان دز جذب شده به خون و اکتیویته نمونه های خون و شمارش های کل بدن، 30 – 96 ساعت بعد از مصرف ید وجود داشته است.