این پایان نامه، ثمره ی پژوهشی است راجع به شمس تبریزی و جایگاه عرفانی اش، تأثیر ِ شگرفش بر مولانا و به تبعِ آن بر عرفان و ادبیاتِ فارسی، که به صورتِ توصیفی (غیر تجربی) ، با روش کتابخانه ای، به انجام رسیده است. در خلالِ پژوهش از مطالعه ی موردی، تحلیلِ مکالمه و تحلیلِ محتوا بهره برده شده است. دستاورد این پژوهش، دلیلِ تأثیر نَفَس شمس تبریزی است بر مولانا که پس از دیدار با شمس، مبدل به یکی از رفیع ترین قله های ادب فارسی و عرفانِ ایرانی شد. صحیح است که نورِ شمس، بر دیوان کبیر، پرتوافکنی ای بلامنازع دارد، اما به راستی می توان حکم کرد که جانِ اندیشه ی شمس بود که زاینده ی«مثنوی معنوی» شد. در این نوشتار تلاش شده است تا با مطالعه ی آثارِ مربوط به شمس تبریزی، تا حد امکان، به شناختِ جایگاه عرفانی شمس و چهره ی واقعی اش، به دور از افسانه پردازی، بپردازیم. همچنین درصدد برآمدیم تا علل و عوامل و چگونگیِ تاثیر شمس بر مولانا جلال الدین محمد بلخی را، از لحاظ بگذرانیم. کلید واژه ها: شمس تبریزی، مولانا جلال الدین محمد بلخی، عرفان، شریعت، طریقت، مکتب آذربایجان.