نقش سیستم ثبت اختراع در کشورهای در حال توسعه به عنوان مهم ترین کارکرد تنظیم یک سیستم امتیازی برای این کشورها به منظور تشویق ابداعات محلی، توسعه یافتگی و تسهیل انتقال فناوری است. شرایط ماهوی اعطای حق اختراع برای یک اختراع عبارتند از: جدید بودن، گام ابتکاری و کاربرد صنعتی. کنوانسیون پاریس و موافقت نامه تریپس نیز بر همین معیارها نظر دارند. اما هیچ یک از این دو، تعریفی از آن شرایط ارائه نمی دهند بلکه به کشورهای عضو میدان عمل می دهند تا متناسب با شرایط اقتصادی و سطح توسعه خود، این الزامات را تعیین کنند. با توجه به این مسئله، موضوع این پایان نامه بررسی نقش شرط جدید بودن اختراع در انتقال فناوری است. در این زمینه نقش هر یک از انواع جدید بودن در انتقال فناوری مورد بررسی قرار می گیرد. به صورت کلی در کشورهای مختلف، در احراز شرط جدید بودن اختراع، سه نوع معیار مورد ارزیابی قرار می گیرد: 1- جدید بودن محلی 2- جدید بودن جهانی 3- جدید بودن نسبی. معیار جدید بودن جهانی، سرمایه گذاری صنعتی داخلی را برای اتخاذ و توسعه ی آن فناوری های با ارزش که در داخل کشور جدیدند اما در سطح جهان جدید نیستند، تشویق نمی کند. در مقابل، معیار جدید بودن نسبی، که در احراز این معیار، تنها استفاده قبلی از اختراع در کشور مورد درخواست ثبت و وجود انتشار موضوع ثبت اختراع در همان زمینه در هر نقطه ای از جهان مورد ارزیابی قرار می گیرد، در جهت حمایت از صنایع داخلی پیشنهاد می شود. در نهایت با توجه به سطح توسعه صنعتی-اقتصادی ایران که کشوری در حال توسعه می باشد، لزوم حمایت از نوآوری تحت عنوان گواهینامه ی نوآوری که ابزار قانونی مناسبی برای کشور ایران و به منظور حمایت از بهره برداری تجاری از ایده های نوآورانه است، مطرح می شود.