پذیرش کودکان بی سرپرست و یتیمان به فرزندی، خواه به منظور کمک به آنها و خواه در جهت رفع نیازهای معنوی پدران و مادرانی که به هر دلیل، فاقد فرزند هستند از دیرباز در جوامع بشری مرسوم بوده است. از این رو، پذیرفتن فردی که فرزند واقعی زوجین محسوب نمی گردد، تحت عنوان فرزندخواندگی مطرح می گردد. فرزندخواندگی نهاد قانونی است که به موجب آن، رابطه ی خاصی بین فرزندخوانده و سرپرستان ایجاد می شود. این امر در طول تاریخ حقوق، سابقه نسبتا طولانی دارد و در ادوار مختلف با اهداف گوناگون مورد توجه قرار گرفته است. در ایران با وجود سابقه پذیرش این نهاد در دوران حکومت‏ ساسانیان و اعتبار آن در نزد زرتشتیان، با نفوذ اسلام منسوخ گردید ولی به علت فواید فردی و اجتماعی و نیاز جامعه و استقرار عدالت و حمایت از اطفال بدون سرپرست، نهاد «سرپرستی اطفال بدون سرپرست‏» با آثار حقوقی مشخصی به وجود آمده است ولی از آنجا که قوانین مربوطه، نقص هایی داشته در حال حاضر قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست تصویب شده است. در این پایان نامه به بررسی شرایط و آثار فرزند خواندگی چه از لحاظ مالی (نفقه و ارث) و چه از لحاظ غیرمالی (ولایت و حضانت، تسری نام خانوادگی، حرمت نکاح) با توجه به قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست در مقایسه با قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست می پردازیم.