هدف از انجام این پژوهش بررسی عوامل مشوق و بازدارنده موثر بر گرایش بانوان شهرستان شهرکرد به فعالیت‏های ورزشی بود. جامعه آماری تحقیق عبارت بود از کلیه بانوان 20 سال به بالای ساکن این شهرستان که تعداد 89039 نفر برآورد شده است. نمونه تحقیق به تعداد 384 نفر از طریق جدول مورگان با روش خوشه‏ای تصادفی انتخاب گردید.در این تحقیق پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. روایی محتوایی پرسشنامه به وسیله اساتید و روایی سازه از طریق تحلیل عاملی مورد تأیید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه با استفاده از ? کرونباخ (92/0= ?) به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید. کلیه محاسبات از طریق نرم‏افزار 20spss صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که کسب سلامتی و تناسب اندام، کسب نشاط و احساس لذت و آرامش و همچنین کاهش افسردگی و فشارهای روحی-عصبی به ترتیب به عنوان موثرترین عوامل مشوق درونی و داشتن شهری سالم با بانوان سالم، ورزش کردن بدون محدودیت سنی و ایجاد همبستگی و دوستی بین بانوان شرکت کننده به ترتیب به عنوان موثرترین عوامل مشوق بیرونی بانوان این شهرستان جهت گرایش به انجام فعالیت‏های ورزشی بودند. از عوامل بازدارنده فردی بانوان جهت شرکت در فعالیت‏های ورزشی عوامل روحی، تغییرات فیزیولوژیکی و نداشتن وقت کافی برای ورزش کردن بود. نداشتن همراه، محدودیت‏های فرهنگی-اجتماعی و دارا بودن مسئولیت خانه و فرزندان از موثرترین عوامل بازدارنده بین‏فردی و محدود و نامناسب بودن زمان استفاده بانوان از اماکن ورزشی، عدم توجه جدی مسئولان به ورزش بانوان و شهریه‏های سنگین اماکن ورزشی خصوصی به ترتیب به عنوان موثرترین عوامل بازدارنده ساختاری بانوان از انجام فعالیت ورزشی شناخته شد. از دیدگاه بانوان ابتدا عامل مشوق درونی و سپس عامل مشوق بیرونی و در بخش عوامل بازدارنده ابتدا عامل بازدارنده ساختاری، سپس فردی و در نهایت بین‏فردی در گرایش آن‏ها به انجام فعالیت‏های ورزشی موثر بود. نتایج حاصل از آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین میزان انجام فعالیت ورزشی بانوان و دو ویژگی سن و میزان تحصیلات (05/0< sig) هیچ ارتباط معناداری وجود نداشت ولی بین میزان انجام فعالیت ورزشی و سه ویژگی وضعیت تأهل، تعداد فرزند و وضعیت شغلی (05/0 > sig) به لحاظ آماری رابطه معنادار وجود داشت.