موانع توسعه سیاسی افغانستان موضوعی بحث انگیز و پیچیده ای است. این موانع ناشی از:معضل مواد مخدر، وضعیت زنان، مشکلات مرزی پشتونستان، فقر و فساد سیاسی و اداری و مشکلات فرهنگی و نارسائی رسانه ها، عدم امنیت جانی و روحی، ارزش های افراطی گری مذهبی و معضل تاریخی و ناتمام تضاد قومیت ها است . بنحویکه این گروه های قومی نه براساس عقلانیت بلکه براساس«احساس و ارزش های درونی شده خود» رفتار می کنند (براساس نظریه تفهمی ماکس وبر) .از اینرو مشکلات کشور را باید در درون ساختار و کارکرد ضعیف و گسسته سازمان ها و انعطاف ناپذیر قومیت ها جستجو کرد (نظریه ساختارگرایی میشل کروزیه). بطوریکه سرچشمه موانع را ناآگاهی های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و فقر اقتصادی مردم افغانستان دانسته و تأکید داریم. دراین میان نقش عوامل خارجی و بیرونی در توسعه نیافتگی کشور فقط نقش فرعی و درحکم تسریع کننده است .در حالیکه معضلات مذکور در درون خود جامعه و در تک تک افراد کشور تثبیت شده و قابل تشخیص و تحقیق و درمان می باشد. از اینرو جامعه وحدت خود را از دست داده و چاره ای ندارد که از طریق «وحدت در کثرت قومیت ها» در سطح جامعه واز طریق دموکراسی همگرایی و بومی شده در سطح حاکمیت به سمت جامعه ای با ساختارهای پایدار و پویا گام بردارد و به ایجاد ملت و دولت سازی رهنمون و گام های اولیه هویت سازی هموار شده و بحران هویت را سپری کند.