به منظور بررسی تأثیر کودهای آلی، شیمیایی و بیولوژیکی بر خصوصات رشد و عملکرد کمی و کیفی عدس آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و به صورت مزرعه ای در سال 1392-1391 منطقه دیلمان در شرق استان گیلان به اجرا در آمد. چهار عامل موجود در این آزمایش شامل کود شیمیایی سولفات روی، کود زیستی نیتروکسین، کود زیستی ¬بارور-2 و کود آلی زئوارگانیک بودند. عامل اصلی در این تحقیق کود شیمیایی سولفات روی بود که در سه سطح صفر ، 25 و 50 کیلوگرم در هکتار در کرت های اصلی قرار گرفت. عامل های فرعی در این آزمایش کودهای زیستی نیتروکسین، بارور-2 و زئوارگانیک بودند که در دو سطح مصرف و عدم مصرف به صورت فاکتوریل در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که استفاده از کودهای زیستی بارور-2، نیتروکسین و زئوارگانیک بر صفات تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، تعداد شاخه فرعی در بوته، ماده خشک کل، عملکرد دانه، درصد پروتئین تأثیر مثبت داشت اما بر ارتفاع بوته تأثیری نداشت. در شرایط مصرف سولفات روی بر روی صفاتی از قبیل تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، تعداد شاخه فرعی در بوته، ماده خشک کل، عملکرد دانه، درصد پروتئین و تعداد دانه در غلاف تأثیر مثبت و معنی¬داری داشت. به نظر می¬رسد مصرف سولفات روی تأثیر مثبت بر روی صفات داشته است. بیش ترین وزن هزار دانه (48.91 گرم) در تیمار مصرف فسفاته بارور-2، نیتروکسین و مصرف زئوارگانیک و مصرف سولفات روی، بیش ترین ماده خشک کل (1242 کیلو گرم در هکتار) در تیمار مصرف بارور-2، نیتروکسین و زئوارگانیک و سولفات روی، بیش ترین عملکرد دانه (448.3 کیلو گرم در هکتار) در تیمار مصرف فسفاته بارور-2، مصرف نیتروکسین، مصرف زئوارگانیک و مصرف سولفات روی و بیش ترین شاخص برداشت (38.32 درصد) در تیمار فسفاته بارور-2، عدم مصرف نیتروکسین و عدم زئوارگانیک و مصرف سولفات روی به دست آمد.