مسئله: افسردگی از جمله مشکلاتی است که درصد قابل توجهی از جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد و طبق آمار سازمان جهانی بهداشت یکی از منابع عمده معلولیت ها است. افسردگی مولفه¬هایی چون کیفیت زندگی، ابرازگری هیجانی و مهارت¬های اجتماعی فردی را تحت تاثیر قرار می¬دهد. همچنین در مطالعات مختلف، منشا شکل¬گیری افسردگی را در بافت روابط بین¬فردی شناسایی کرده¬اند. هدف: هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی روان¬درمانی بین¬فردی بر افسردگی و مولفه¬های حاصل از آن در زندگی فرد بود. روش: جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان دانشگاه¬های مشهد ، که با شکایت افسردگی به کلینیک¬های سطح شهر مشهد مراجعه می¬کنند، نشکیل می¬دهد. نمونه آماری این پژوهش را 30 نفر از دانشجویان مذکر و مونث دانشگاه فردوسی مشهد، که با شکایت افسردگی با زمینه روابط بین¬فردی به کلینیک دانشگاه ارجاع نموده¬اند، تشکیل می¬دهد. در این پژوهش روان¬درمانی بین¬فردی بعنوان متغیر مستقل در گروه آزمایش اجرا شد، و متغیرهای کیفیت زندگی (توسط پرسشنامهwhoqol)، ابرازگری هیجانی (توسط پرسشنامه eeq)، مهارت¬های اجتماعی (توسط پرسشنامه ssi) و افسردگی(پرسشنامه افسردگی بک – 2) بعنوان متغیر وابسته مورد بررسی قرار گرفتند. یافته¬ها: متغیرهای مهارت¬های اجتماعی، افسردگی و ابرازگری هیجانی و کیفیت زندگی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، نمرات آنان، بهبود معنادار داشت. همچنین در پرسشنامه افسردگی بک -2، افراد در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه بهبود معنادارتری داشتند. نتیجه گیری: روان¬درمانی بین¬فردی برای افسردگی که در بافت روابط بین¬فردی بوجود می¬آید، اثربخش است. همچنین این درمان، بر مولفه¬های حاصل شده از این اختلال بالینی(یعنی مهارت¬های اجتماعی، ابرازگری هیجانی و کیفیت زندگی)، اثربخشی معناداری دارد. کلیدواژه: افسردگی بالینی ـ ابرازگری هیجانی ـ مهارت های اجتماعی ـ کیفیت زندگی ـ روان¬درمانی بین¬فردی