نشان های نوشتاری فارسی را بر پایه ی شیوه های طراحی می توان در پنج گروه دسته بندی کرد: نشانه های خوشنویسی شده، نشانههای تایپی، نشانه نوشته های ساختارگرا، نشانه نوشته های دستنویس و نشانه نوشته های چیدمانی. این گونه های متنّوع در سربرگ ها، پوسترها، عناوین کتاب ها و مجله ها، جلدهای نوار و سی دی، سردرها، تیراژهای فیلم و حتی سکه ها حضور می یابند. پیشینه ی آن ها را می توان در نوشته های روی اشیای مختلف پیش از هخامنشیان جستجو کرد در دوره ی اسلامی نیز بسیاری از کتیبه ها و نوشته های روی اشیا، نقشی شبیه نشان های نوشتاری ایفا کرده اند؛ مهرها، سکه ها و نشانه نوشته های مطبوعات قاجار را باید یکی از پایه های اصلی نشانه نوشته های فارسی دانست که با ضوابطی هنرمندانه و انضباطی خلل ناپذیر بنیان های گرافیک ایرانی را شکل داده اند. این پژوهش به تحلیل و نقد نظام های گرافیک در گونه های پنج گانه ی نشان های نوشتاری پرداخته، علاوه بر اصولِ کلاسیک (تعادل، تناسب، ریتم و تضاد) اصول زیر را به عنوان نظام های مکمل گرافیک درطراحی نشان های نوشتاری فارسی پیشنهاد می کند: 1.تراز 2. پاساژ 3. تداعی و توالی 4. به کارگیری فضاهای منفی