دین با راهنمایی ها و قواعد خاصِ اخلاقی خود فرد را مجهز می¬کند که با کنترل خویشتن از برخی رفتارها امتناع کند. خودکنترلی یک ستون حمایتی روانی را در گرایشات رفتاری و روانی بیشمار در انسان بکار می¬گیرد. اگر این فرض را درست بدانیم، مفهوم مذهب باعث ایجاد سطوح بالایی از خودکنترلی می¬گردد. این نظام معنایی می¬تواند مانع از خطرپذیری و رفتار هیجان طلبانه و در نهایت منجر به احتمال کاهش رفتارهای انحرافی توسط افراد گردد. تحقیق حاضر در پی آن است تا رابطه¬ی بین دینداری، خودکنترلی و رفتارهای انحرافی را در میان دانشجویان دانشگاه مازندران بررسی کند. روش مورد استفاده در این پژوهش، پیمایش و ابزار جمع¬آوری داده¬ها پرسشنامه می¬باشد. جمعیت این تحقیق شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشگاه مازندران در سال تحصیلی93-92 می¬باشد که 416 نفر به روش نمونه¬گیری طبقه¬ای متناسب با حجم به عنوان نمونه انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفته¬اند. متغیر رفتارهای انحرافی شامل چهار بعد «مصرف مواد مخدر، روانگردان، مشروبات الکلی و انحراف جنسی»، «وندالیسم و سرقت»، «تقلب تحصیلی» و «پرخاشگری» می¬باشد و ابعاد متغیر مستقل عبارتند از: «اعتقادی»، «عاطفی» و «رفتاری» که با میانجیگری متغیر خودکنترلی تاثیر آنها بر رفتارانحرافی و ابعاد چهارگانه آن بررسی شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار «spss» انجام گرفته است. یافته های توصیفی نشان می¬دهند که دینداری دانشجویان نسبتا بالا، خودکنترلی آنها در سطح متوسط و رفتارهای انحرافی آنها در سطح کم می¬باشد. نتایج تحلیل استنباطی حاکی از آن است که بین خودکنترلی و دینداری با رفتارهای انحرافی رابطه معکوس و معنی¬داری مشاهده می¬شود. اما بین دینداری و خودکنترلی رابطه¬ای معناداری مشاهده نشده است. به عبارت دیگر خودکنترلی نقش میانجی برای تقویت دینداری نداشته است و به طور مستقل بر رفتار انحرافی تاثیر می¬گذارد. واژه های کلیدی: دینداری، خودکنترلی، رفتار انحرافی، دانشجویان، جنسیت