این پایان‎نامه به «بررسی وضعیت موسیقی و نی‎نوازی در دوره قاجار» می‎پردازد. موضوع این رساله در بین سالهای (1345-1210ق) عمدتاً دربار تهران واصفهان را دربرمی‎گیرد. در این رساله باتوجه به بررسی‎هایی که صورت گرفت نشان می‎دهد ساز نی یکی از متداول‎ترین سازهای موسیقی کلاسیک ایرانی است و نوازندگان این ساز به صورت تکنوازی و گاهی به صورت همنوازی فعالیت می‎کردند و نوازندگان تحت حمایت دربار بوده‎اند. اکثر این نوازندگان اصفهانی بوده و شیوه نوازندگی آنان تحت تأثیر مکتب اصفهان است. از تصاویر و صفحات ضبط شده مشخص گردید که از نی کوتاه بیشتر استفاده می‎شده و نی بین دو دندان جلویی قرار می‎گرفته، نوازندگان در این دوره در معرفی و شناخت این ساز و ورود به دربار نقش بسزایی داشته‎اند.